Qışqırmaq – səsini yüksəltməklə, güclü və kəskin səslə danışmaq, bağırtmaq, fəryad etmək deməkdir. Bu, həm fiziki, həm də emosional vəziyyətin ifadəsidir. Sözün istifadə sahəsi genişdir: məişətdə, ədəbiyyatda, teatrda, hətta elmi məqalələrdə (məsələn, təbii hadisələrin təsvirində) rast gəlmək mümkündür.
Antonimlər:Susmaq: Qışqırmağın əsas antonimi susmaqdır. Susmaq səs çıxarmamaq, danışmamaq, səssiz qalmaq mənasını verir. Qışqırmaq ifadə güclü emosional vəziyyəti göstərirsə, susmaq emosional təmkin, sakitlik və ya hətta nəsə gizlətməyi bildirir. Həm məişətdə, həm də ədəbiyyatda geniş istifadə olunur.
Bir də var qüvvəsi ilə qışqırdı (S.Qədirzadə).
Bondarçuk birdən susdu (S.Qədirzadə).
Pıçıldamaq: Qışqırmağın əks antonimi kimi pıçıldamağı da göstərmək olar. Pıçıldamaq çox alçaq səslə, demək olar ki, eşidilməyən səslə danışmaq deməkdir. Qışqırmağın səs gücünün yüksəkliyinə pıçıldamağın səs gücünün aşağılığı qarşı qoyulur. Əsasən məişət danışığında və ədəbi əsərlərdə, xüsusilə sirr və ya gizli məlumat ötürülməsi zamanı istifadə edilir.
Fısıldamaq: Pıçıldamağa yaxın olan fısıldamaq da qışqırmağın antonimi sayıla bilər. Fısıldamaq alçaq səslə, gizlincə danışmaq, sözləri gizlətmək məqsədilə deməkdir. Pıçıldamaqdan fərqli olaraq, fısıldamaqda bir az daha çox səs eşidilir. Əsasən gizli söhbətlərdə və ədəbi əsərlərdə, xüsusilə də dramatik və ya sirli məqamlarda istifadə olunur.