Şücaət – cəsarət, igidlik, qorxmazlıq, cəsurluq, mərdlik, qəhrəmanlıq deməkdir. Bu söz əsasən insanın təhlükə qarşısında göstərdiyi qətiyyətli, cəsarətli davranışını ifadə edir. Şücaət həm fiziki, həm də mənəvi cəhətdən özünü göstərə bilər. Fiziki şücaət döyüşdə, təbii fəlakətlərdə və ya digər təhlükəli vəziyyətlərdə özünü göstərən cəsarətdir. Mənəvi şücaət isə ədalət uğrunda mübarizədə, haqsızlığa qarşı çıxmada, prinsiplərindən dönməməkdə özünü büruzə verir. Şücaət həm ədəbiyyatda, həm də məişətdə geniş istifadə olunan bir sözdür.
Antonimlər:
Şücaət – Qorxaqlıq: Şücaət qəhrəmanlıq, cəsarət, qorxmazlıq kimi müsbət keyfiyyətləri ifadə edirsə, qorxaqlıq isə əksinə, təhlükə qarşısında qorxu və çəkinməni bildirir. Qorxaqlıq insanın hərəkət qabiliyyətini məhdudlaşdırır, qərar qəbul etməsini çətinləşdirir. Qorxaqlıq həm ədəbiyyatda, həm də gündəlik həyatda geniş istifadə olunur. Məsələn, əsərlərdə qorxaq qəhrəmanların təsviri vasitəsilə müəlliflər müxtəlif məsələlərə toxunurlar.
Şücaət – Qeyrətsizlik: Şücaət qəhrəmanlıq və cəsarət nümayiş etdirməyi əks etdirir, qeyrətsizlik isə ədalətsizliyə, haqsızlığa qarşı susmağı, mübarizə aparmamağı ifadə edir. Qeyrətsizlik mənəvi cəhətdən zəifliyi göstərir. Bu antonim cütü əsasən mənəvi keyfiyyətlərin müqayisəsində istifadə olunur.
Şücaət – Cəsarətsizlik: Şücaət cəsarətli, qətiyyətli hərəkətləri əks etdirirkən, cəsarətsizlik əksinə təhlükə qarşısında tərəddüd, qeyri-müəyyənlik və əməliyyat qabiliyyətinin olmamasını bildirir.
B.Vahabzadə: Əbədi şöhrətə yetirdi səni; Cəsarət, şücaət, kamal, ay Maral!
“Qabusnamə”: Vuruşda ehmallıq yaramaz, balaca qorxaqlıq və ya süstlük oldumu, min canın olsun, birini də salamat apara bilməzsən.