Dilgüşa (fars. دِلگشا) sözü klassik Azərbaycan ədəbi dilində geniş istifadə olunan bir ifadədir. Əslində iki fars sözünün birləşməsindən əmələ gəlmişdir: "dil" (ürək, qəlbi) və "güşa" (açan, aça). Beləliklə, sözün əsl mənası "ürəyi açan", "qəlbi oxşayan", "ruhu təravətləndirən" deməkdir.
Lüğətlərdə sadəcə "ürəkaçan, könülaçan, fərəhverən, səfalı, şən" kimi təriflərlə qarşılaşırıq, lakin dilgüşa daha çox duyğu və təəssüratlarla dolu bir söz olduğunu qeyd etmək vacibdir. Sadəcə şənlikdən, əyləncədən daha çox, dərin bir məmnuniyyət, xoşbəxtlik və rahatlıq hissi ifadə edir. Bu, bir məclisin, mənzərənin, hadisənin və ya hətta bir insanın insan ruhuna təsirini ifadə etmək üçün istifadə olunan zərif və poetik bir ifadədir.
Dilgüşanın təsvir etdiyi mənzərə sadəcə gözəl deyil, eyni zamanda insanın daxili aləminə müsbət təsir göstərir. Gözəl bir bağ, ətirli çiçəklər, musiqili bir axşam, sevimli bir insanın hüzuru - bunların hamısı dilgüşa adlandırıla bilər. Sözün köklərində olan "ürək" və "açmaq" fiili, bu təsirini daha da gücləndirir. Dilgüşa, sadəcə gözləri deyil, qəlbi də oxşayan bir mənzərəni, bir hadisəni, bir insanı təsvir edir.
Misal olaraq verilən beyt də bunu təsdiqləyir: "Niqabın üzdən aç, ey gül; Kim, olsun dilgüşa məclis". Burada gülün üzünün açılması, məclisin dilgüşa, yəni xoş, ruh oxşayan olmasına səbəb olur. Yəni, gülün gözəlliyi məclisin əhval-ruhiyyəsini yüksəldir, insanların ürəyini açır.
Beləliklə, dilgüşa sadəcə bir söz deyil, bir his, bir duyğu, bir təəssüratdır. O, ədəbi dilin zənginliyinin və ifadə qüdrətinin əyani nümunəsidir.