Dillilik – bir insanın danışma qabiliyyətinin və vərdişinin ifadəsidir. Bu, sadəcə çox danışmaq mənasını verməsə də, söhbətə meyilli olmaq, fikirlərini və hisslərini sözlə ifadə etmək ehtiyacını əks etdirir. Dilli insanın nitqi tez-tez, aydın və ifadəli olur. Həmçinin, dillilik dinləmə bacarığı ilə sıx bağlıdır; əslində, effektiv ünsiyyət dinləmə və danışmanın uyğunluğundan yaranır.
Dilliliyin səviyyəsi insanlara görə fərqlənir və şəxsiyyət xüsusiyyətləri, mədəniyyət, sosial mühit və hətta gündəlik vəziyyət kimi amillərdən təsirlənir. Bəzi insanlar doğuşdan daha danışqan olur, bəziləri isə daha çox dinləməyi üstün tutur. Ancaq bu, heç də birinin digərindən daha yaxşı və ya pis olduğu mənasını vermir; hər ikisi ünsiyyətin vacib tərəfləridir.
“Dillilik etmək” ifadəsi isə, çox vaxt mənfi kontekstdə işlədilir və həddindən artıq, lazımsız və bəzən də narahatedici dərəcədə danışmaq, həddini aşmaq mənasını verir. Bu, söhbətin məqsədini poza bilər və dinləyicilərdə bezginlik yarada bilər. Diliuzunluq etmək, dillilik etməyin daha kəskin, daha mənfi bir ifadəsidir və əsasən boşboğazlıq, qeybət və ya başqalarının işinə qarışma kimi hallarda istifadə olunur.
Beləliklə, dillilik özü müsbət və ya mənfi mənada başa düşülə bilər. Müsbət mənada, bu, canlı, cəlbedici və açıq ünsiyyət qurma bacarığını göstərir. Mənfi mənada isə, həddindən artıq danışma, lazımsız danışıq, boşboğazlıq və başqalarını bezdirmə deməkdir. Sözün tam mənasını anlamaq üçün kontekstin nəzərə alınması vacibdir.