Dinc sifəti əsasən iki əsas mənada işlənir: Birincisi, başqasını narahat etməyən, əziyyət verməyən, sakit və sakitcə öz işinə baxan insanı ifadə edir. Bu mənada dinc sözü sakitlik və sükunəti, həmçinin müdaxiləsizliyi əks etdirir. Məsələn, "Məmmədhəsən əmi çox dinc adamdır" cümləsində Məmmədhəsən əminin sakit, sakitcə yaşayan və başqalarını narahat etməyən bir şəxs olduğunu vurğulayır. Bu, həm davranış tərzinə, həm də daxili halına aid ola bilər. Dinc insan həm xarici hərəkətləri ilə, həm də daxili dünyasının sakitliyi ilə seçilir.
İkinci mənada isə dinc sözü daha geniş kontekstdə, münaqişəsiz, müharibəsiz, qarşıdurmasız vəziyyəti bildirir. Bu mənada “dinc əhalisi”, “dinc ölkə” kimi ifadələr işlənir. Belə vəziyyətlərdə dinclik anlayışı həm fərdi, həm də ictimai səviyyədə əmin-amanlığı, sabitliyi, münaqişələrin olmamasını ifadə edir. Dinc bir ölkənin vətəndaşları qorxu və narahatlıq keçirmədən, öz həyatlarını qurmaq üçün fürsətlərə malik olurlar. Bu, həm siyasi sabitlik, həm də sosial rifah ilə sıx bağlıdır.
Ümumi olaraq, "dinc" sözünün mənası sakitlik, sükunət və əmin-amanlıq konsepsiyaları ətrafında formalaşır. Həm fərdi, həm də ictimai səviyyədə, müxtəlif kontekstlərdə istifadə olunan bu söz həm daxili vəziyyəti, həm də xarici mühitin xarakterini əks etdirir. Dinclik həm arzu olunan bir hal, həm də müəyyən bir vəziyyətin təsviri kimi çıxış edə bilər.