Güzəranlıq (is.) sözü Azərbaycan dilində yaşamaq, dolanmaq, keçinmək, maddi vəziyyətin təmin olunması mənasında işlənir. Sadəcə "yaşayış" demək deyil, daha çox bu yaşayışın keyfiyyətini, rahatlığını, təminatını əks etdirir.
Güzəranlıq, həyatın maddi tərəfini ifadə edən bir anlayışdır. Yalnız yemək, geyim və sığınacaq kimi əsas ehtiyacların ödənilməsini deyil, həm də insanın istək və ehtiyaclarının müəyyən səviyyədə ödənilməsini nəzərdə tutur. Yəni, güzəranlıq yaxşı və ya pis ola bilər; rahat və ya çətin ola bilər. Hacı Nuru şeirindəki misal bu mənanı gözəl əks etdirir: "Hər kəsin öz sənəti özünə iksirdir və xoş güzəranlığına baisdir" – yəni hər kəsin öz peşəsi ona həm maddi, həm də mənəvi cəhətdən yaxşı bir həyat (xoş güzəranlıq) qazanmağa imkan verir.
Tarixi kontekstdə güzəranlıq anlayışı həmişə eyni mənaya malik olmayıb. Məsələn, keçmişdə, sadə kənd təsərrüfatı ilə məşğul olan bir ailənin güzəranlığı, müasir şəhər sakininin güzəranlığı ilə müqayisədə tamamilə fərqli ola bilərdi. Bu fərq həm maddi ehtiyacların, həm də həyat tərzinin müxtəlifliyindən irəli gəlirdi. Ona görə də, güzəranlıq anlayışını qiymətləndirərkən tarixi və sosial kontekst nəzərə alınmalıdır.
Müasir dövrdə "güzəranlıq" sözü tez-tez "maddi rifah" və ya "həyat səviyyəsi" anlayışları ilə sinonim olaraq işlənir. Lakin bu sinonimlik tam deyil, çünki güzəranlıq daha çox fərdi və subyektiv bir anlayışdır. Bir şəxs üçün yaxşı güzəranlıq, başqa bir şəxs üçün qənaətbəxş olmaya bilər. Bu, hər kəsin ehtiyacları və arzularının fərqli olmasından irəli gəlir.