Kələf sözü Azərbaycan dilində əsasən yumru şəkildə sarılmış sap, iplik, məftil və ya oxşar materialların yumağını ifadə edir. Sadəcə "yumaq" demək kifayət etməsə də, kələf sözü daha konkret bir forma və əl işi təəssüratı yaradır. Yəni, sadəcə bir yığın deyil, xüsusi bir şəkildə, adətən əl ilə, diqqətlə sarılıb bükülmüş bir yumaqdır.
Kələfin formasının yumru olması vacib bir xüsusiyyətidir. Bu forma, materialların daha yığcam, daha asan saxlanılması və istifadəsi üçün əlverişlidir. Həmçinin, kələf formasının düzgünlüyünə diqqət yetirilməsi də vacibdir: düzgün sarınmış kələf daha rahat açılır və istifadə olunur. Sənətkarlar əl işlərində bu cür diqqəti əhəmiyyətli hesab edirlər.
Kələf yalnız iplik, sap və məftillər üçün deyil, həm də digər oxşar materiallar üçün də istifadə oluna bilər. Məsələn, nazik tel, qalın iplər, ya da hətta nazik lentlər kələf şəklində sarıla bilər. Materialların növündən asılı olaraq kələfin ölçüsü və sıxlığı dəyişə bilər. Bəzi kələflər kiçik və sıx, bəziləri isə böyük və boş ola bilər.
Sözün daha maraqlı tərəfi isə onun məcazi mənada da işlədilməsidir. Məsələn, "məsələnin kələfini açmaq" ifadəsi problemə həllin açarını tapmaq, mürəkkəb bir vəziyyəti aydınlaşdırmaq mənasını verir. Bu da kələfin yumru, qarışıq görünüşünün arxasında gizlənən düzenə işarə edir. Beləliklə, kələf sözü sadə bir yumaqdan daha artığını ifadə edir; o, həm də gizli bir düzenin, qarışıqlığın altındakı həqiqətin simvoludur.