Kimsəsizlik: İnsan həyatının ən dərin və mürəkkəb hisslərindən biri olan kimsəsizlik, sadəcə "kimsəsiz olmaq"dan daha çox şey ifadə edir. Lüğətlərdə "kimsəsiz adamın halı; təklik, adamsızlıq" kimi tərif olunsa da, bu hissin dərinliyini tam əks etdirmir. Kimsəsizlik, ətrafda insanlarla əhatə olunmasına baxmayaraq, insanın özünü təcrid olunmuş, başa düşülməmiş və dəstəksiz hiss etməsidir. Bu, bir növ ruhi boşluq, varlığın dərinliklərində duyulan bir tənhalıqdır.
Kimsəsizlik, fiziki təkliklə qarışdırılmamalıdır. Fiziki təklik, ətrafda insanların olmaması deməkdir, kimsəsizlik isə daha daxili, daha emosional bir təcrübədir. Hətta əhatəli bir ailə və dost dairəsinə sahib olan bir insan da özünü kimsəsiz hiss edə bilər, əgər daxili bağları zəifdirsə və ya başqaları ilə əsl əlaqə qura bilmirsə.
Kimsəsizliyin səbəbləri çox müxtəlifdir: sevdiyi bir insanın ölümü, əlaqələrin pozulması, sosial təcrid, dərin qorxular və ya özünə inamın olmaması. Bu hissin şiddəti insanın şəxsiyyətinə, həyat təcrübəsinə və başa çıxma mexanizmlərinə bağlıdır. Bəzi insanlar kimsəsizliyi qısa müddətli bir vəziyyət kimi yaşayır, bəziləri isə illər boyu bu hissin əsarətində qalır.
Ədəbiyyatda və incəsənətdə kimsəsizlik tez-tez əsas mövzu kimi təsvir olunur, çünki bu insan təcrübəsinin əsas hisslərindən biridir. Verilən nümunədə ("Bu gözlənilməz sədəqə Sürəyyanın ürəyini kimsəsizliyin dərin acısı ilə doldurdu") kimsəsizlik, hətta müsbət bir hadisə kimi görünən sədəqənin belə, insanın daxili boşluğunu doldurmağa qadir olmadığını göstərir. Bu, kimsəsizliyin nə qədər dərin və mürəkkəb bir duyğu olduğunu vurğulayır.