Üfüq sözü, qədim türkcə köklərə malik olub, geniş məna daşıyan bir termindir. Sadəcə "görünən göy qübbəsi" kimi qısaca izah etmək onun zənginliyinə haqsızlıq olar. Üfüq, gözlərimizin çatdığı səmanın və yerin görüş nöqtəsidir; yerin səthinin göy ilə qovuşduğu görünən xəttdir. Bu sərhəd, həm fiziki, həm də metaforik bir məna kəsb edir.
Fiziki mənası ilə üfüq, bizim dünyamızın məhdudluğunu, görünən gerçəkliyin kənarlarını ifadə edir. Uzaqlaşdıqca, yeni yerlər və ərazilər görünərək üfüq genişlənir, lakin sonsuz deyil. Bu, həyatımızdakı məhdudiyyətləri, qarşılaşdığımız maneələri və hədəflərimizi simvolizə edə bilər. Bir səyahətçi üçün üfüq, səyahətin sonu deyil, əksinə, yeni macəraların başlanğıcıdır.
Metaforik mənada isə üfüq, imkanların, arzuların və ümidlərin simvoludur. Uzaq üfüqdəki qaranlıq buludlar, çətinlikləri və maneələri təmsil edə bilərkən, parlaq günəşin batması ümidin sönməsini, parlaq günəşin doğması isə yeni bir başlanğıcı, yeni bir ümidi təcəssüm etdirə bilər. Üfüq, həm də bilinməyənə, kəşf olunmamışa, yeni imkanlara doğru uzanan yolun simvoludur. İnsanın əzmi, arzuları və istəkləri bu üfüqə doğru yönəlib.
Üfüq, həm də ənginlik, genişlik, sonsuzluq mənalarını özündə ehtiva edir. Sonsuz dəniz, geniş səhra, uçsuz-bucaqsız göy kimi təbiət hadisələri ilə müqayisədə üfüq, insanın özünü sonsuzluq qarşısında qiymətləndirməsi üçün bir vasitədir. Bu mənada üfüq, həm kiçikliyimizi, həm də böyüklüyümüzü qabardır.
Nəticə etibarilə, üfüq sadəcə görünən göy qübbəsi deyil, dərin mənalar, geniş simvolizm və insan təcrübəsinin əks olunmasıdır. Bu, həm fiziki bir həqiqət, həm də ruh dünyamızın əksidir.