Burağac
Mənası: Bir şeyin belini (məsələn, dəstənin, bağlamanın) məftillə, ipək iplə və ya digər nazik materiallarla möhkəm bərk sarınması zamanı istifadə olunan, adətən ağacdan və ya dəmir materialından hazırlanmış burma aləti. Bu alət məftili və ya ipi bükərək əşyanı möhkəm bağlamağa imkan verir. Bəzən buraxmağın asanlaşdırılması üçün, alətin ucunda xüsusi formalar da olur.
Mənbəyi: Sözün etimologiyası “bura-” (bük-, bürüy-) felindən və “-ağac” (alət bildirən şəkilçi) şəkilçisindən əmələ gəlmişdir. "Bura-" feli qədim türk dillərində də mövcud olub, "bükmek, bükmək" mənalarını verir. "-ağac" şəkilçisi isə müxtəlif alətlərin adlarında geniş yayılmışdır (məs., çəkic, balta, döyənək, vs.). Beləliklə, "burağac" sözü özünün funksional təyinatını əks etdirən, mənası çox açıq və aydın olan bir termindir. Sözün kökü qədim türk dilinə gedib çıxır və əsrlər boyu istifadədə qalmışdır.