Bağrıqara (Turdus merula) Avrasiya və Şimali Afrikada geniş yayılmış, ən çox tanınan və sevilən quş növlərindən biridir. Su kənarlarında yaşamağa üstünlük versə də, bağrıqaranı parklarda, bağlarda, meşə kənarlarında və hətta şəhər ərazilərində də rastlamaq mümkündür. Onları uzun, nazik qıçları və xarakterik qara rəngləri ilə asanlıqla tanımaq olar. Əslində, erkək fərdlərinin tükləri parlaq qara, dişilərin isə qəhvəyi rəngdə olur.
Adından da göründüyü kimi, bağrıqaranın döşü qara rəngdədir. Bu, xüsusilə erkək fərdlərdə daha aydın görünür. Ancaq bu, onların yalnız qara rəngdə olduqlarını ifadə etmir. Onların dimdikləri sarımtıl-narıncı, gözləri qara və parlaqdır. Qara rəng onlara kamuflyaj təmin edir və yırtıcılardan qorunmalarına kömək edir.
Bağrıqaralar əsasən həşəratlarla, qurdlarla, ilbizlərlə və digər kiçik onurğasızlarla qidalanırlar. Meyvə və giləmeyvələri də pəhrizlərinə daxil edirlər, xüsusilə payız və qış aylarında. Səsləri çox xoş və melodikdir. Erkək bağrıqaraların səsləri daha uca və aydın, dişilərin səsləri isə daha səssiz olur. Tez-tez səhərlər və axşam saatlarında oxuyurlar.
Şeirdəki "Bağrıqaranın qızardı bağrı; Şahbaz ona varanda doğru" misrası bağrıqaranın qara rənginin əksinə olaraq, metaforik bir ifadədir. Bu misrada, bağrıqaranın "qızaran bağrı" onun həyəcanını, qorxusunu və ya başqa bir emosional vəziyyətini təsvir edə bilər. "Şahbaz"ın yaxınlaşması isə təhlükənin simvoludur.
Yekun olaraq, bağrıqara yalnız su kənarında yaşayan uzun qıçlı bir quş deyil, həmçinin təbiətin gözəl və səsli bir simvoludur. Onların həyat tərzi, qidalanma vərdişləri və səsləri onları tədqiqatçılar və təbiətsevərlər üçün maraqlı bir obyekt halına gətirir.