Bədiyə sözü Azərbaycan dilində, əsasən şifahi nitqdə geniş istifadə olunan bir termindir. Lüğətlərdə "bədihə"yə istinad edilməsi, onun sinonim və ya yaxınmənalı söz olduğunu göstərir. Lakin "bədiyə"nin, "bədihə"dən fərqli olaraq özünəməxsus nüansları vardır.
Əgər "bədihə" sözü ilə düşünülmədən, ani olaraq yaradılan, təsadüfi və ya improvizasiya edilmiş şeir, musiqi və ya digər incəsənət əsərlərini nəzərdə tuturuqsa, "bədiyə" sözü bu mənanı daha çox emosional və özünəməxsus şəkildə ifadə edir. "Bədiyə" ilə ifadə olunan əsər, sadəcə ani yaranma ilə deyil, həm də yaradıcının o anki duyğu və təəssüratlarının təmiz, xam və süzülməmiş ifadəsi ilə səciyyələnir.
Belə bir müqayisə etmək olar: "bədihə" daha çox texniki bir termindir, "bədiyə" isə daha çox emosional və poetik bir təsvirdir. "Bədiyə" öz-özlüyündə bir sənət əsərinin sürətinə, sərbəstliyinə, yaradıcının duyğularının təbii axarına vurğu edir. Bu əsər mükəmməl olmaq məcburiyyətində deyil, əsas olan yaradıcının o anki daxili dünyasının söz, səs və ya hərəkət vasitəsilə ifadə olunmasıdır. Bir növ, ruh halının sənətə çevrilməsidir.
Qısacası, "bədiyə" özünəməxsus duyğuların və təəssüratların ani və təbii ifadəsinə əsaslanan, mükəmməllikdən daha çox səmimiyyətə və təbii axara üstünlük verən bir yaradıcılıq növünü təsvir edir. Bu, "bədihə"nin daha geniş və emosional şərhidir.