Bizarafat (zərf) [fars. bi… və ər. zərafət] Zəriflikdən, incəlikdən, lətifədən uzaq, ciddi, sərt, quru, ədəb-ərkan və nəzakət qaydalarına əməl olunmayan, məramlıqdan, söhbət-danışıqdan kənar, soyuq və rəsmiliyə meyilli hal.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, "bi-" infiksinin "məhrumiyyət" mənasını ifadə etdiyini görərik. Beləliklə, "bizarafat" sözü əslində "zərafətsiz", "zəriflikdən məhrum" mənasını daşıyır. Bu, sadəcə olaraq "ciddi" mənasından daha geniş bir məzmun ehtiva edir. "Bizarafat" insanın davranışlarını, nitqini və ümumi həyat tərzini ifadə edən daha çox rəngarəng bir termindir.
Məsələn, "bizarafat bir adam" deyəndə sadəcə ciddi bir insan deyil, həm də incəlikdən, lətifədən, əyləncədən uzaq, bəlkə də bir qədər quru və sərt bir insan nəzərdə tutulur. Onun davranışlarında zəriflik və nəzakət əskik ola bilər. Hətta bəzi hallarda, "bizarafat" sözü bir qədər mənfi konnoatasiya da daşıya bilər, sözün əsl mənasında məramlı olmayan, soyuqqanlı və hətta məsafəli bir tərzi ifadə edə bilər.
Sizin nümunənizdəki "Bizarafat deyirəm ki, hər kəs rastıma gəlir, – hamısını yavaş-yavaş dinə soyumuş görürəm" cümləsi, şairin özünü ətrafındakı insanlardan uzaqlaşdıran, onlarla münasibətlərində zəriflik və nəzakət görmədiyini və bu səbəbdən də onlara qarşı soyuq və məsafəli davrandığını ifadə edir. Yəni, burada "bizarafatlıq" şairin öz subyektiv təcrübəsinin nəticəsi olaraq ortaya çıxan bir hal kimi təsvir olunur.