Cəsəd (ər. جسد - cesed) sözü ərəb mənşəli olub, əsasən meyit, ölü bədəni mənasında işlənir. Lakin bu tərif, sözün bütün imkanlarını əhatə etmir. Cəsəd, sadəcə bir "ölü bədən" deyil, həm də həyatın sona çatdığını, bir dövrün qurtardığını simvolizə edən güclü bir imicdir. O, keçmişin, itirilmişin, bəzən də günahın, ədalətin təcəssümüdür.
Ədəbiyyatda cəsəd təsviri, qəhrəmanın taleyini, əsərin mövzusunu, müəllifin duyğularını ifadə edən vacib bir vasitədir. Misal olaraq, verilən nümunədə "dar ağaclarından asılmış yırğalanan qara cəsədlər" ifadəsi yalnız fiziki bir mənzərəni deyil, həm də özbaşınalığı, ədalətsizliyi, itirilmiş həyatları, acını və ümidsizliyi təsvir edir. Bu, sadəcə ölü bədənlər deyil, bir faciənin, bir tarixin, bir məğlubiyyətin simvoludur.
Məcazi mənada isə "cəsəd" sözü cansız, hərəkətsiz, həyatdan məhrum olan şeyləri ifadə etmək üçün də işlənə bilər. Məsələn, “köhnəlmiş, yararsız bir maşın cəsədi” kimi. Bu istifadədə söz, fiziki ölümdən daha çox funksiyanın bitməsini, tükənməni bildirir.
Beləliklə, "cəsəd" sözünün mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişir və sadəcə bioloji bir tərifə sığışmayan daha geniş və çoxqatlı bir mənaya malikdir.