Davul, zərb alətləri ailəsinin ən qədim və geniş yayılmış nümayəndələrindən biridir. İki tərəfinə dəri (ənənəvi olaraq heyvan dərisi, müasir dövrdə isə sintetik materiallar) çəkilmiş, ağacdan, metaldan və ya digər materiallardan hazırlanmış silindrik və ya konusvari bir gövdəyə malikdir. Çalğıçının əlindəki çubuqlar (çomaklar) vasitəsilə dəriyə vurmaqla güclü və dərin səslər yaradır.
Davulun səsi həm təntənəli, həm də qəzəbli, həm də sevincli ola bilər. Bu səsin çoxşaxəliyi onun mədəniyyətlərin musiqisində geniş istifadəsinin əsas səbəblərindən biridir. Hər bir mədəniyyət davulun ölçüsünü, formasını, dərisinin materialını və çalma üsulunu özünəməxsus şəkildə formalaşdıraraq alətin səs imkanlarını zənginləşdirir.
Tarix boyu davul yalnız musiqi aləti kimi deyil, həm də siqnal vermək, mərasim və dini ayinlərdə iştirak etmək, hərbi yürüşlərdə əsgərləri ruhlandırmaq üçün istifadə olunmuşdur. Səsinin uzaqlara yayılma qabiliyyəti onu bu məqsədlər üçün ideal hala gətirir. Qədim dövrlərdən bəri həm müharibələrdə, həm də dinc həyatda informasiya ötürmək üçün istifadə olunan davulların tarixi izləri müxtəlif mədəniyyətlərdə rast gəlinir.
Müasir musiqinin müxtəlif janrlarında - rokdan, cazdan tutmuş, klassik musiqiyədək - davulun müxtəlif formaları və çalma üsulları öz tətbiqini tapmışdır. Müasir texnologiyalar davulun dizaynı və səs imkanlarının inkişafına da təsir göstərmişdir. Elektron davulların yaranması bu alətin istifadə dairəsini daha da genişləndirmişdir.
Beləliklə, davul sadəcə bir zərb aləti deyil, əsrlər boyu mədəniyyətlərin inkişafına, tarixinə və musiqi mədəniyyətinə dərin izlər qoymuş, güclü və ifadəli bir simvoldur.