Dəryaça (fars. دریاچه) sözü fars dilindən gələrək, əslində "kiçik dəniz" mənasını verir. Lüğətlərdə sadəcə "süni dəniz" kimi təqdim olunsa da, bu izah qeyri-dəqiqdir. Çünki dəryaça, həm təbii, həm də süni yolla yaradıla bilər. Təbii dəryaçalara göllər, gölməçələr, lagünlər və s. daxildir. Bu su hövzələri, ətraf mühitin təbii prosesləri nəticəsində, məsələn, tektonik fəaliyyət, buzlaqların əriməsi və ya çayların qədim yataqlarının qalması nəticəsində əmələ gəlir.
Süni dəryaçalara isə bəndlər vasitəsilə çayların və ya axar suların qarşısının kəsilməsi ilə yaradılan su anbarları misal ola bilər. Bu cür süni dəryaçalardan əsasən suvarma, enerji istehsalı, balıqçılıq və ya istirahət məqsədləri üçün istifadə olunur. Beləliklə, "dəryaça" termini, həcminə görə dənizdən xeyli kiçik olan, lakin həm təbii, həm də süni yaranmış su kütləsini ifadə edir.
Ədəbiyyatda "dəryaça" sözü, həm də poetik mənada, gözəl, sakit və əsrarəngiz su səthini təsvir etmək üçün işlədilir. Misal üçün, şeirlərdə dəryaça, sükunət, sərinlik və təbiətin gözəlliyinin simvolu kimi təsvir oluna bilər. Bu baxımdan, "dəryaça" sözünün mənası, sadəcə coğrafi bir termin olmaqdan kənara çıxaraq, daha geniş mənalar da qazanır.
Qeyd etmək lazımdır ki, "dəryaça" termini bəzən "göl" və ya "hövzə" sözləri ilə sinonim kimi istifadə olunsa da, onlar arasında incə fərqlər mövcuddur. Bu fərqlər, su hövzəsinin ölçüsü, mənşəyi və ətraf mühit amilləri ilə əlaqədardır. Lakin ümumilikdə, "dəryaça" böyük ölçülü göl və ya su anbarını ifadə etmək üçün istifadə olunan daha poetik və ümumiləşdirilmiş bir termindir.