Dəyanət (ər. دِیَانَت - diyānat) sözü möhkəmlik, səbat və öz sözünün üstündə durma kimi ümumi mənaları əhatə edir. Lakin bu izah, sözün zəngin məna dünyasını tam əks etdirmir. Dəyanət sadəcə sözün üstündə durmaqdan daha çoxdur; əslində, əqidəyə, prinsiplərə, vədlərə sadiqliyi, hətta çətinliklər qarşısında da onları qorumağı ifadə edir. Bu, daxili güc, iradə və əzmkarlıq tələb edən bir xüsusiyyətdir.
Dəyanət, etibarlılıq və etimadla sıx bağlıdır. Dəyanətli insan həm özünə, həm də ətrafındakılara etibar edilə bilən, sözündə duran, vədlərinə sadiq qalan biridir. Bu keyfiyyət həm şəxsi münasibətlərdə, həm də ictimai həyatda böyük əhəmiyyət daşıyır. Dəyanətli insanın sözü qanun qüvvəsindədir, ona etibar edilmək olar, çünki o, hər zaman öz prinsiplərinə sadiq qalacaqdır.
Şairin misrasında ("Şikəstə Zakirəm, cövrü-cəfaya; Onlar tək deyiləm, dəyanətim var") dəyanət, çətinliklər, əzab-əziyyətlər qarşısında belə, öz mövqeyindən, əqidəsindən dönməməyi, ədalətin, həqiqətin müdafiəsində sədaqətlə dayanmağı simvolizə edir. Bu misra, dəyanətin yalnız sözlə deyil, həm də əməllə təsdiq edilən bir keyfiyyət olduğunu göstərir.
Qısacası, dəyanət sadəcə bir söz deyil, insanın daxili dünyasının gücünü, əqidəsinə sadiqliyini, həyat fəlsəfəsinin əsasını təşkil edən bir xarakter xüsusiyyətidir. Bu, həm də cəmiyyətin inkişafı üçün vacib olan bir dəyərdir, çünki dəyanətli insanlar ədalətin, həqiqətin və etibarın qorunmasında mühüm rol oynayırlar.