Dildadə (fars. dil + dadə – dilə dad vermək, dilə xoş gəlmək) – Sifət və isim kimi işlənən bir söz olub, əsasən klassik ədəbiyyatımızda geniş istifadə olunmuşdur. Ən geniş mənası ilə, birisinə ürəkdən bağlı olan, ona sonsuz məhəbbət və ehtiramı olan, məftun olmuş, vurğun düşmüş şəxs deməkdir. Yalnız sevgi mənası ilə deyil, həm də böyük hörmət və ehtiram duyduğu bir şəxsə qarşı olan bağlılığını ifadə edə bilər.
Dildadə sözü, sadəcə "aşiq" sözündən daha dərin və zəngin bir məna daşıyır. Aşiqlik, daha çox fiziki cəlb olunma və ya qısa müddətli bir ehtiras hissi ilə əlaqələndirilə bilsə də, dildadə olmaq, daha uzunmüddətli, dərin və ruhən bağlılığı ifadə edir. Bu bağlılıq, yalnız sevgi əsasında deyil, həm də hörmət, etimad və qarşılıqlı anlaşma üzərində qurulur. Dildadə olan kəs, sevdiyi şəxsin həm yaxşı, həm də pis xüsusiyyətlərini qəbul edərək, ona sonsuz dəstək və sədaqət göstərir.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, "dil" və "dadə" komponentlərinin birləşməsindən meydana gəldiyini görürük. "Dil" burada, yalnız danışıq orqanı deyil, daha geniş mənada, duyğu və hissləri ifadə etmək qabiliyyətini, ruhun ifadəsini bildirir. "Dadə" isə, zövq vermək, xoşlamaq, ləzzət vermək mənasındadır. Beləliklə, dildadə, "dilə dad verən", "ruha ləzzət verən", "ruhun məmnuniyyətini təmin edən" mənasını qazana bilər. Bu, sevgi və bağlılığın nə qədər dərin və əhəmiyyətli olduğunu vurğulayır.
Ədəbiyyatda dildadə sözü, şairlərin və yazıçılarının sevgi və bağlılığı ifadə etmək üçün seçdikləri ən gözəl və ifadəli sözlərdən biridir. Onun klassik əsərlərdə geniş istifadə olunması, sözün zəngin mənasını və estetik cazibəsini göstərir. Bu gün də dildadə sözü, müəyyən bir tarixi və mədəni konteksti əks etdirən və dərin mənalar daşıyan bir söz olaraq qalır.