Dilov sözü Azərbaycan dilində əsasən köhnəlmiş sayılsa da, hələ də bəzi bölgələrdə istifadə olunan bir termindir. Əşyanın saxlanılması üçün nəzərdə tutulmuş, divara quraşdırılan bir növ saxlama qurğusunu ifadə edir. Mənası "divar şkafı", "taxça" və ya "caxmudan" kimi sözlərlə ifadə oluna bilsə də, bu təriflər dilovun tam mahiyyətini əks etdirmir.
Dilov, adətən, açıq və ya qapılı ola bilər. Materiallarına gəldikdə isə taxta, metal və ya hətta hörgüdən (məsələn, kərpicdən) hazırlana bilər. Divara bitişik şəkildə quraşdırılması onun əsas xüsusiyyətidir. Ölçüləri isə çox müxtəlif ola bilər: kiçik bir taxçadan tutmuş, əşyaların daha sistemli şəkildə saxlanması üçün nəzərdə tutulmuş geniş bir saxlama sisteminə qədər. Bir çox hallarda, dilovlar evlərin, anbarların və ya digər binaların divarlarına quraşdırılır və əşyaların, qabların, kitabların və s. saxlanması üçün istifadə olunur.
Köhnə evlərin memarlığında və interyer dizaynında tez-tez rast gəlinən dilovlar, həm də özünəməxsus estetik dəyərə malik ola bilər. Xüsusilə, əl işləri ilə hazırlanmış dilovlar dekorativ element kimi də istifadə oluna bilər. Beləliklə, dilov sadəcə bir saxlama qurğusu deyil, həm də interyerin ayrılmaz bir hissəsi kimi də fəaliyyət göstərə bilər. "Caxmudan" sözü ilə müqayisədə isə dilov daha möhkəm və davamlı bir quruluş təəssüratı yaradır.
Qısacası, dilov, funksiyonal və estetik baxımdan zəngin bir tarixə malik, divara quraşdırılan saxlama vahididir. Onun mənasını sadəcə "divar şkafı" kimi ifadə etmək, bu zənginliyi tam əks etdirmir.