Dürüst sözü farsca mənşəli olub, əsasən “doğru”, “düzgün” və “düz” mənalarını əks etdirir. Lakin bu sadə təriflər, sözün zəngin məna çalarlarını tam əhatə etmir. Dürüstlük, sadəcə faktların doğru ifadə edilməsindən daha çox, əxlaqi bir prinsipi, içdən gələn bir dəyəri təmsil edir. Bu, həm sözlərdə, həm də əməllərdə doğru olmaq, yalan danışmamaq, aldatmamaq, ədalətli olmaq, vədlərə sadiq qalmaq, özünə və başqalarına qarşı vicdanlı olmaq deməkdir.
Dürüst insan, hər şeydən əvvəl, özünə dürüstdür. O, öz zəif və güclü tərəflərini tanıyır, özünü aldatmır və başqalarını da aldatmağa çalışmır. Dürüstlük, həmçinin cəsarət tələb edir; çünki həqiqəti demək həmişə asan deyil, bəzən narahatlığa və hətta təhlükələrə səbəb ola bilər. Ancaq dürüst insan, öz əqidələrinə sadiq qalır və prinsipial mövqeyindən dönmür.
Füzuli'nin "Avazı idi bəsi mülayim; Üslubi dürüst, üsuli qani" misrasında "dürüst" sözü, üslubun düzgünlüyü, təbii və sözlərin uyğunluğu mənasında işlənilib. Bu misal, sözün estetik tərəfini də vurğulayır: dürüstlük yalnız həqiqətə uyğunluq deyil, həm də gözəllik və incəliklə əlaqələndirilə bilər. Yəni, dürüst bir üslub təbii, səlis və anlaşıqlıdır.
Qısacası, "dürüst" sözü sadəcə bir leksik vahid deyil, əxlaqi, estetik və sosial dəyərləri özündə birləşdirən, həm fərdi, həm də ictimai həyatımız üçün böyük əhəmiyyət kəsb edən bir anlayışı təmsil edir.