Gəvəzə sözü Azərbaycan dilində çoxdanışan, lağlağı, boşboğaz, yanşaq və naqqal insanı ifadə edir. Lüğətlərdə sadəcə bu xüsusiyyətlər qeyd olunsa da, gəvəzənin təsvirinə daha dərindən nəzər salsaq, daha zəngin bir məna alırıq.
Gəvəzə sadəcə çox danışan deyil, həm də danışdıqlarının mənasız və ya əhəmiyyətsiz olduğunu bilən bir insandır. Onun sözləri tez-tez həqiqətdən uzaqlaşır, hətta yalan və ya uydurma ola bilər. Boşboğazlıq, onun xarakterinin ayrılmaz hissəsidir və bu boşboğazlıq, həmsöhbətlərini bezdirən, əsəbiləşdirən və ya aldadan bir xüsusiyyətə malikdir.
Yanşaqlıq isə gəvəzənin davranışında əks olunan başqa bir cəhətdir. Yanşaq insan hər şeyə qarışan, müdaxilə edən, özündən çıxan biridir. Gəvəzənin bu yanşaqlığı, onu həmsöhbətlərinin gözlərində xoşagəlməz hala gətirir. Hətta bəzən özünü ağıllı göstərmək istəyərək, bilmədiyi mövzularda fikirlər söyləyərək özünü biabır edə bilər.
Naqqallıq isə gəvəzənin xarakterinin daha bir tərəfidir. O, həqiqəti təhrif edərək, öz məqsədləri üçün istifadə edə bilər. Bu mənada gəvəzə, yalançı və hiyləgər bir insandır. “Koroğlu” dastanında adı çəkilən gəvəzənin də məhz bu xüsusiyyətləri ilə seçildiyini düşünmək olar.
Nəticə etibarilə, gəvəzə sadəcə "çox danışan" deyil, özünü bilməyən, həmsöhbətlərinə hörmət etməyən, yalançı və hiyləgər bir insandır. Onun danışığı boş, mənasız və hətta zərərli ola bilər. Bu səbəbdən "gəvəzə" sözü, həmişə mənfi bir kontekstdə işlənir.