Guş [fars.] klassik Azərbaycan ədəbiyyatında qulaq mənasında işlənən bir sözdür. Müasir Azərbaycan dilində istifadə olunmasa da, klassik əsərlərdə rast gəlinən bu söz, ədəbi dilin zənginliyini və fars dilindən gələn təsirləri göstərir. Sadəcə "qulaq" demək deyil, guş sözü, şairin şeirində istifadə olunduğu kimi, həm də qulağın zərifliyi, incəliyi və bəzən gizliliklə əlaqəli estetik bir çağırış daşıyır.
M. P. Vaqifin misrasında ("Barmağında xatəm, guşində tənə; Gireh-gireh zülfün tökə gərdənə") guş sözü, xatəmin barmaqda, tənənin isə qulaqda olması ilə, bədənin iki ayrı nöqtəsini - gözə çarpan və daha gizli olan hissələrini - ziddiyyətli şəkildə qarşılaşdıraraq obrazlı təsviri gücləndirir. Bu mənada, guş sadəcə anatomik bir üzv deyil, həm də ədəbi bir simvoldur; dinləmə, gizlilik, xəbər alma və ya əsərin məzmununa uyğun başqa bir mənalı çağırış ola bilər.
"Guş etmək" ifadəsi də klassik ədəbiyyatda qulaq asmaq, diqqətlə dinləmək mənasında işlənir. Bu, sözün sadəcə "qulaq" mənasından daha irəli gedərək, aktiv bir dinləmə hərəkətini ifadə edir. Yəni, guş etmək sadəcə səsləri qəbul etmək deyil, onları anlamaq, dərindən qavramaq və özündə əks etdirmək mənasını da özündə ehtiva edir.
Beləliklə, "guş" sözünün müasir lüğətlərdə az rast gəlinməsi onun ədəbi-tarixi əhəmiyyətini azaltmır. Əksinə, klassik ədəbiyyatın ədəbi dilini və şeir dilinin zənginliyini anlamaq üçün bu cür sözlərin mənasını və istifadə kontekstini öyrənmək olduqca vacibdir.