Həsrət (ər. حسرۃ - ḥasrat) sözü ərəb mənşəli olub, dərin bir ehtiyac duyma, istəyin yerinə yetməməsindən doğan kədər və acı duyğu, həmçinin bir şeyə və ya birinə can atma, qovuşmaq arzusunu ifadə edir. Yalnız istək deyil, həm də o istəyin əldə edilə bilməməsi üzündən yaranan ruhi sarsıntı, iç dünyanın narahatlığını, boşluğunu ifadə edən mürəkkəb bir duyğudur.
Lüğətlərdə əsasən “bir şeyi və ya birini bir daha görmək, qovuşmaq arzusu” kimi sadə şəkildə izah olunsa da, həsrət daha çox qarşılıqlı bağlılıq, sevgi, məhəbbət, yaxınlıq kimi duyğuların itirilməsi və ya əldə edilə bilməməsi ilə bağlıdır. Mənəvi bir əlaqənin kəsilməsi, məsafə, ölüm, ayrılıq kimi səbəblərdən yaranan kədər, qəlb sıxıntısı, özlüyündən dərin bir boşluq hissidir. Vətən həsrəti, sevgilinin həsrəti, övlad həsrəti kimi ifadələr bu mürəkkəbliyi əks etdirir.
Həsrətin şiddəti və ifadə tərzi, duyğunun mövzusuna, şəxsin xarakterinə, mədəniyyətə və bir çox başqa amillərə bağlıdır. Ədəbiyyatda həsrət mövzusu əsrlərdir ki, geniş yer alır, şair və yazıçıların qəlb yanğısını, dərin duyğularını ifadə etmək üçün ən güclü vasitələrdən biridir. Həsrət, insanın varlığının ayrılmaz bir hissəsi olaraq, həm kədər, həm də ümid, həm acı, həm də xatirələrlə dolu bir duyğudur.
Həsrət duyğusunun dərinliyi, insanı özünə doğru bir səyahətə, özünü axtarışa və itirilənləri yenidən qurmağa sövq edə bilir. Bu mənada, həsrət yalnız kədərli bir duyğu deyil, eyni zamanda özünü dərk etmək və inkişaf etmək üçün bir impuls, bir qüvvədir.