Hüsn (ərəbcə) sözü gözəllik, əlvanlıq, cəlbedicilik, cəmal, gözəlliyin hər növü mənalarını özündə əks etdirir. Sadəcə "gözəllik" deyərkən ifadə etmək mümkün olmayan bir dərinliyi, zərifliyi və çoxşaxəliliyini ehtiva edir. Bu, fiziki görünüşün xaricində, daxili keyfiyyətləri, xasiyyəti, əxlaqı da özündə birləşdirən daha mürəkkəb bir anlayışdır.
Hüsn, insan gözünün gördüyü və qəlbinin dərk etdiyi bir anlayışdır. Sadəcə simmetriya və ideal proporsiyalardan ibarət deyil; o, həm də ifadənin, təbiətin, duruşun, hərəkətin, hətta səsin gözəlliyini əhatə edir. Bir insanın hüsnü, onun daxili aləminin, ruhunun güzgüsüdür. Səmimiyyət, nəzakət, mehribanlıq kimi xüsusiyyətlər, fiziki gözəlliklə birləşərək daha da güclü və təsirli bir hüsn yaradır.
Ədəbiyyatda hüsn çox zaman metafora kimi istifadə olunur. Sevgi şeirlərində bədii vasitə kimi tətbiq olunan hüsn, sevgili gözəlinin yalnız zahiri gözəlliyini deyil, həm də mənəvi gözəlliyini, qüsursuzluğunu, kamilliyini simvolizə edir. Hüsn, idealın, mükəmməlliyin təcəssümüdür. Bu ideallaşdırma, həyatın monotonluğundan qaçmaq, gözəllik axtarışı, həyatın mənasını tapmaq kimi insanın daxili ehtiyaclarını ifadə edir.
Qədim şərq ədəbiyyatında, xüsusən də fars və ərəb ədəbiyyatında hüsn, gözəllikdən daha geniş bir məna daşıyır. O, ilahi gözəllik, kamillik, ilahi lütf kimi anlayışlarla əlaqələndirilir. Hüsn, Allahın yaratdığı kainatın gözəlliyinin, harmoniyasının, mükəmməlliyinin təcəssümüdür.
Beləliklə, hüsn, sadə bir söz deyil, zəngin məna və çalarları özündə birləşdirən, insan həyatında əhəmiyyətli rol oynayan bir anlayışdır. O, həm estetik, həm də fəlsəfi bir kateqoriyadır.