Xub (farsca mənşəli) sözü klassik Azərbaycan ədəbi dilində "yaxşı", "gözəl" və "xoş" mənalarında işlənən bir sifət və zərfdir. Müasir Azərbaycan dilində istifadədən qalmış olsa da, ədəbiyyatımızda rast gəlinən və zəngin leksikamızı əks etdirən bir sözdür. Bu sözün "yaxşı" mənası, əşyaların keyfiyyətinin, insanların xasiyyətinin və ya hadisələrin nəticəsinin müsbət olmasını bildirir. Məsələn, "xub adam" ifadəsi yaxşı insan anlamına gəlir. "Gözəl" mənası isə əşyanın görünüşünün, səsinin və ya hər hansı bir duyğunun xoş təsir bağışlamasını ifadə edir. "Xub səs" deyərkən xoş səs nəzərdə tutulur. "Xoş" mənası isə, hər hansı bir şeyin insanlara sevinc, məmnuniyyət və rahatlıq hissi yaratmasını bildirir. "Xub gün" ifadəsi xoş, əlverişli gün anlamına gəlir.
Xub sözünün istifadə sahəsi əsasən klassik ədəbiyyat nümunələrində, xüsusilə də şeirlərdə daha çox rast gəlinir. Bu sözün müasir dilə nisbətən daha poetik və ifadəli bir tərzi var. Misal üçün, verilən misrada "Gümüş kəmər xub yaraşır belinə" deyərkən, sadəcə olaraq gümüş kəmərin belə yaraşdığını deyil, onun gözəlliyinin və belə uyğunluğunun gözəllik və harmoniyanı vurğuladığını görürük. Sözün bu poetik və təsviri istifadəsi, onun klassik ədəbi dilin zənginliyini və ifadə imkanlarını göstərir.
Qeyd etmək lazımdır ki, "xub" sözü müasir Azərbaycan dilində "yaxşı", "gözəl" və ya "xoş" sözləri ilə əvəz olunur. Lakin klassik ədəbiyyatı oxuyarkən və ya təhlil edərkən bu sözün mənasını dəqiq bilmək və onun ifadə etdiyi incəlikləri anlamaq çox vacibdir. Belə ki, bu sözün sadəcə bir sinonim kimi deyil, özünəməxsus bədii və ifadəli bir vasitə olduğunu anlamaq ədəbi əsərlərin daha dərin anlaşıla bilməsinə kömək edir.