Kəkilli sifəti, əsasən, başındakı tüklərin xüsusi quruluşuna görə, kəkilli görünüşə malik canlılar üçün işlədilir. Bu, sadəcə "kəkili olan" demək deyil, daha çox ön plana çıxan, diqqət çəkən, hətta bəzən müəyyən bir xüsusiyyət daşıyan kəkliyi ifadə edir. Mətndə verilən "kəkilli fərə" misalında olduğu kimi, kəkilli sözü canlı haqqında ətraflı məlumat verməsə də, onun görkəmindəki bu xüsusiyyəti qabartır.
Kəkilin özü də müxtəlif formalarda ola bilər: uzun, qısa, sıx, seyrək, düz, əyri, iti və s. Ona görə də "kəkilli" sözü ilə ifadə olunan görünüş də müxtəliflik göstərir. Məsələn, "kəkilli at" deyəndə təsəvvürümüzə uzun və ya qısa, sıx və ya seyrək, rəngi atın bədəninin rəngindən fərqlənən və ya fərqlənməyən, bir sözlə, müxtəlif kəkillər gələ bilər. Hər bir halda, kəkil həmin canlıya xüsusi bir görünüş verir.
Ədəbiyyatda "kəkilli" sözü, obrazın xarakterini daha yaxşı ifadə etmək üçün, həmçinin simvolik mənada da istifadə oluna bilər. Misal üçün, bir şeirdə "kəkilli durnalar"ın təsviri, yalnız quşların fiziki görünüşünü deyil, həm də onların qürurunu, əzəmətini və ya özgünlüyünü ifadə edə bilər. "Kəkilli" sözünün bu cür istifadəsi, onun təsvir etdiyi varlığın xarakterini daha dolğun şəkildə ortaya qoyur.
Ümumiyyətlə, "kəkilli" sözü, sadə bir sifət olmasına baxmayaraq, təsvir etdiyi varlığa xüsusi bir çalar, hətta emosional yüklənmə əlavə edir. Bu da onu yalnız sadə bir təsvir vasitəsi deyil, həm də ədəbi üslubda istifadə oluna bilən, obrazlı və ifadəli bir söz halına gətirir.