Kərki, uzun saplı və enli, aşağı doğru əyilmiş bir tiyəsi olan yonucu (kəsici) bir alətdir. Qədim zamanlardan bəri taxta emalında geniş istifadə olunmuşdur. Onun əsas xüsusiyyəti, ağacın səthini yontmaq, hamarlamaq və istənilən formaya salmaq qabiliyyətidir.
Kərkinin tiyəsi, baltanın əksinə, dikinə deyil, ağacın yastısına yonmaq üçün nəzərdə tutulmuşdur. Bu, ona ağacın lif istiqamətinə uyğun olaraq incə təbəqələr halında yonma imkanı verir. Beləliklə, kərki ilə daha dəqiq və incə işlər görülə bilir. Balta daha çox qaba emal üçün, kərki isə daha zərif və detallı işlər üçün istifadə olunur.
Kərkinin formasının və tiyəsinin əyilmə bucağının müxtəlif növləri vardır ki, bu da onun müxtəlif növ ağac növləri və emal üsulları üçün uyğunlaşdırılmasına imkan verir. Məsələn, daha əyri tiyəli kərkilər əyri səthləri yonmaq üçün, düz tiyəli kərkilər isə düz səthləri emal etmək üçün daha əlverişlidir. Bundan əlavə, tiyənin eni və qalınlığı da emal olunan materialın növündən və istənilən nəticədən asılı olaraq dəyişir.
Kərki sadə görünüşünə baxmayaraq, təcrübə və ustalıq tələb edən bir alətdir. Onunla işləmək üçün həm fiziki güc, həm də ağacın quruluşunu və yonma texnikasını bilmək lazımdır. Səbr və dəqiqlik tələb edən bu alət, əsl sənətkarın əlində möcüzələr yarada bilər, hətta incə oyma işləri üçün də istifadə oluna bilər. Bu baxımdan kərki, yalnız bir alət deyil, həm də bir sənət vasitəsidir.