Kilim (fars. كليم) – yun və ya pambıqdan, bəzən isə digər təbii liflərdən toxunan, xovsuz, adətən zolaqlı ornamentli bir növ palazdır. Azərbaycan xalçalarının əsas növlərindən biri kimi geniş yayılmış və əsrlər boyu özünəməxsus texnikaları və bədii üslubları ilə seçilən kilim, sadəcə döşəmə örtüyü deyil, həm də milli mədəniyyətimizin ayrılmaz bir hissəsidir.
Kilimin toxunma texnikası xovlu xalçalardan fərqli olaraq daha sadədir. Ipliklər bir-birinə üz-üzə bağlanaraq, düyünlənmədən toxunur. Bu üsul kilimə xüsusi bir möhkəmlik və davamlılıq verir. Naxışlar adətən geometik formalardan, stilizə olunmuş bitki və heyvan təsvirlərindən ibarət olur və regiondan regiona, eləcə də sənətkarın özünəməxsus üslubundan asılı olaraq dəyişikliklər göstərir. Hər bir kilim, özünəməxsus rəng, forma və naxış kombinasiyası ilə unikal bir sənət əsəridir.
Kilimlər həm bəzək, həm də praktik məqsədlər üçün istifadə olunur. Döşəmə örtüyü, divar bəzəyi, divanda örtük kimi geniş istifadə olunmaqla yanaşı, həmçinin çantalarda, yastıqlarda və digər əl işlərində də tətbiq olunur. Onların toxunmasında istifadə olunan rənglər təbiətdən ilhamlanır və bitki boyası vasitəsilə əldə olunur. Bu da kilimlərə təbii və canlı görünüş verir. Kilimlərin istehsalı bir çox ailə üçün əsas gəlir mənbəyi olub və nəsillər boyu ötürülən ənənəvi sənət kimi qorunub saxlanılıb.
Ata sözündəki "Kilimə bürün, el ilə sürün" ifadəsi kilimin rahatlığını və məişətdəki əhəmiyyətini vurğulayır. Kilimə bürünmək, isti və rahat bir mühit yaratmaq deməkdir; el ilə sürünmək isə, əməksevərlik, səbir və bacarıqla yaradılmış bu əsərin dəyərini qədr bilmək deməkdir. Beləliklə, kilim sadəcə bir palaz deyil, bir mədəniyyət, bir tarix, bir ənənənin təcəssümüdür.