Qarətgərlik, bir sözlə desək, qanunsuz və zorakı yolla başqalarına məxsus əmlaka sahib olmaq, onu ələ keçirmək həvəsidir. Bu, sadəcə bir "çapqınçılıq"dan daha çox mənaya malik bir termindir. Çünki qarətgərlik anlayışına yalnız maddi sərvətin ələ keçirilməsi yox, həm də bu əməlin arxasında yatan qəddarlıq, təhdid və zorakılıq əməlləri daxildir.
Daha dəqiq desək, qarətgərlik bir sıra cinayət əməllərini əhatə edir: soyğunçuluq (başqasının əmlakını zorla ələ keçirmək), talançılıq (geniş miqyaslı əmlak oğurluğu və dağıdılması, tez-tez müharibə və ya fəlakətlər zamanı baş verir), çapovçuluq (gizli və ya açıq şəkildə kiçik miqyaslı oğurluqlar etmək) və quldurluq (silahlı dəstələrin törətdiyi geniş miqyaslı qarət və soyğunçuluqlar). Bütün bu əməllər qarətgərliyin müxtəlif təzahür formalarıdır.
Qarətgərliyin tarixi qədim zamanlardan başlayır və hər zaman insan cəmiyyətinə ciddi təhlükə yaradıb. Arxaik dövrlərdən tutmuş müasir dövrə qədər, qarət və soyğunçuluq müharibələrə, sosial qarışıqlıqlara və iqtisadi böhranlara səbəb olub. Bu gün də, təəssüf ki, qarətgərlik müxtəlif formalarda davam edir və dünya miqyasında ciddi bir problem olaraq qalır. Onunla mübarizə üçün hüquq-mühafizə orqanlarının səyləri ilə yanaşı, ictimai şüur və mədəniyyətin inkişafı da vacibdir.
Maraqlı bir fakt olaraq, qarətgərlik yalnız maddi sərvətin ələ keçirilməsi ilə məhdudlaşmır. Bəzi hallarda, məsələn, tarixdə rast gəlinən qəbilə müharibələri zamanı, əsas məqsəd qarşı tərəfin ərazisini və qaynaqlarını ələ keçirmək olsa da, bu hərəkətlər arxasında şərəf, qisas və ya siyasi nüfuz əldə etmə kimi müxtəlif motivlər də ola bilər. Yəni qarətgərlik yalnız iqtisadi deyil, həm də sosial-psixoloji bir fenomendir.