Lağlağılıq, sadəcə boş-boş və çox danışmaqdan daha çox mənaya malik bir anlayışdır. Bu, həm də mənasız, əhəmiyyətsiz və ya əsassız söhbətlər aparmaq, nağıllı və şişirdilmiş hekayələr danışmaq, həqiqətdən uzaq bəyanatlar səsləndirmək deməkdir. Lağlağılıqda danışılanların həqiqətə uyğunluğundan çox, sözlərin bolluğu və əsassızlığı önə çəkilir. Bu, dinləyicini bezdirən, yorğun salan və marağını itirməsinə səbəb olan bir ünsiyyət üslubudur.
Lağlağılıq, naqqallıq və boşboğazlıqla sıx əlaqəli olsa da, onlardan fərqlənir. Naqqallıq daha çox uydurma hekayələr danışmaq, boşboğazlıq isə şəxsi məlumatları yaymaqla bağlıdır. Lağlağılıq isə bu iki anlayışı birləşdirərək, həm uydurma və ya əsassız məlumatları, həm də əhəmiyyətsiz detalları çox danışmaq kimi ortaya çıxır. Sözün əsas mahiyyəti məhz bu əsassızlıq və həddindən artıq söz bolluğunda yatır.
Lağlağılıq etmək, yalnız çox danışmaq deyil, həm də danışılanların keyfiyyətinə, məzmununa və məqsədinə diqqət yetirilməməsidir. Bu, həmsöhbətin vaxtını və səbrini sınamaq, onu cansıxıcı və əsəbi hala salmaq deməkdir. Belə bir ünsiyyət tərzi, ümumiyyətlə, müsbət nəticə vermir və əksinə, ünsiyyətdə olan tərəflər arasında mənfi təsir yaradır.
Tarixən, lağlağılıq həm ədəbiyyatda, həm də gündəlik həyatda tənqid olunan bir xüsusiyyət olub. Müxtəlif mədəniyyətlərdə lağlağılıq, həm sosial, həm də mənəvi cəhətdən mənfi qiymətləndirilir. Ünsiyyətdə səmərəliliyə və dəqiqliyə üstünlük verilən cəmiyyətlərdə lağlağılıq daha da kəskin tənqid olunur. Müasir dövrdə də informasiya bolluğu dövründə, lağlağılıqdan uzaq durmaq və məlumatları seçib-süzərək çatdırmaq daha da əhəmiyyət kəsb edir.