Lətifəçilik, sadəcə lətifə söyləməyi sevmək və bacarmaqdan daha çoxdur. Bu, həm zarafatçılığın, həm də yumor hissinin, sözləri ustalıqla işlətmə bacarığının, insanları güldürmək və onlarda müsbət emosiyalar yaratmaq istəyinin təzahürüdür. Lətifəçilik, nitqin incəliyi ilə yanaşı, özündə müşahidəçilik qabiliyyətini, insan psixologiyasına yaxşı bələdliyi, və situasiyaya uyğun zarafat etmək qabiliyyətini də ehtiva edir. Bəzən lətifənin özü qədər, onun necə və hansı vaxt söylənilməsi də vacibdir; məhz bu incəliklər lətifəçiliyi fərqləndirir.
Lətifəçilik, quru zarafatçılıqdan fərqli olaraq, həm də duyğuların ifadəsində ustalıq tələb edir. Uğurlu lətifə, dinləyicinin həyat təcrübəsinə, mədəniyyətinə və dünyagörüşünə uyğun olmalıdır. Bir sözlə, həqiqi lətifəçilik, sözün gücünü başa düşən və onu məharətlə işlədən bir insanın xüsusiyyətidir.
“[Vaqifin] zövq, nəşə və lətifəçiliyi yüksək dərəcəyə çıxmışdı” ifadəsində Vaqifin sadəcə lətifələr söyləməsi yox, həyatdan zövq alma, nəşəli və şən olma qabiliyyəti ilə birgə lətifəçiliyinin də yüksək səviyyədə olması vurğulanır. Bu, onun şəxsiyyətinin ayrılmaz bir hissəsi kimi təsvir edilir.
Beləliklə, lətifəçilik, sadə bir bacarıqdan çox, şəxsiyyətin parlaq bir tərəfi, ünsiyyət qurmaq bacarığının təzahürü və həyatın rəngarəngliyini hiss etmək qabiliyyətinin göstəricisidir.