Maqnitləşdirilmə: Maqnitləşdirilmə, bir materialın əvvəlcə maqnit xüsusiyyətinə malik olmasa da, xarici maqnit sahəsinin təsiri altında maqnitə çevrilməsi prosesidir. Bu proses zamanı materialın atomları və ya molekulları öz-özünə təşkil olunaraq, xarici maqnit sahəsinə uyğun istiqamətdə yönəlmiş mikroskopik maqnit momentləri əmələ gətirirlər. Nəticədə material özünəməxsus bir maqnit sahəsi yaradır və digər feromaqnit materiallara cəzb edici qüvvə göstərir.
Maqnitləşdirilmə dərəcəsi bir neçə amildən asılıdır: materialın növündən (fəro- , para- və ya diamaqnit olmasından), tətbiq olunan xarici maqnit sahəsinin intensivliyindən və temperaturdan. Məsələn, feromaqnit materiallar (dəmir, kobalt, nikel və onların ərintiləri) güclü maqnitləşmə qabiliyyətinə malikdirlər və xarici sahə yox olduqdan sonra da müəyyən dərəcədə maqnitliyini saxlaya bilərlər (remanent maqnitlilik). Paramaqnit materiallar isə zəif maqnitləşirlər və xarici sahə aradan qaldırıldıqda maqnitliyini itirirlər. Diamaqnit materiallar isə xarici sahəyə zəif şəkildə qarşı çıxaraq maqnitləşməyə meylli deyillər.
Maqnitləşdirilmə prosesinin geniş tətbiq sahələri var. Elektromaqnitlər, sərt disk sürücüləri, maqnit rezonans tomoqrafiyası (MRT) cihazları, kompaslar və digər bir çox texnoloji qurğuların iş prinsipi məhz maqnitləşdirilmə hadisəsinə əsaslanır. Həmçinin, arxeoloji tədqiqatlarda, qədim əşyaların maqnit xüsusiyyətlərinin öyrənilməsində də maqnitləşdirilmə anlayışı mühüm rol oynayır. Maqnitləşdirilmənin fiziki mahiyyətinin dərk edilməsi müasir texnologiyaların inkişafında mühüm əhəmiyyət kəsb edir.
Qısaca desək, maqnitləşdirilmə fizikanın əsas anlayışlarından biri olub, materialın xarici maqnit sahəsinə cavab reaksiyasını və bu reaksiyanın müxtəlif materiallar və şərtlər altında necə dəyişdiyini izah edir. Bu prosesin daha dərindən anlaşılması texnoloji yeniliklər üçün yeni imkanlar açır.