Maraqsız sifəti əsasən iki əsas mənada işlənir: birincisi, insanın özünün maraq və həvəssizlik vəziyyətini, ikincisi isə bir şeyin maraq doğurmamasını ifadə edir. Birinci mənada maraqsız sözü, həyata, ətraf mühitə, hadisələrə qarşı laqeyd, fəal olmayan, diqqətsiz, həvəssiz bir insanı təsvir edir. Belə bir şəxs yeni təcrübələrə, biliklərə açıq deyil, ətrafında baş verənlərə fərqsiz yanaşır, hətta ən maraqlı təkliflərə belə soyuq qalır. Maraqsız insanın hərəkətləri cansız, nitqi monoton, düşüncələri isə dərinliyə malik olmur.
İkinci mənada isə maraqsız sözü, hər hansı bir hadisə, əşya və ya məlumatın zəif, cansıxıcı, monoton və diqqət cəlb etməyən xüsusiyyətini vurğulayır. Maraqsız bir film izləyərkən insan tez yorulur, maraqsız bir kitab oxumaq insanı bezdirir, maraqsız bir məruzə dinləmək isə əsl əzab halını alır. Bu mənada maraqsız sözü, həmçinin sönük, darıxdırıcı, cansıxıcı kimi sinonimlərlə əvəz oluna bilər. Belə bir şeyin özündə heç bir cəlbedici cəhət, heç bir yeni və maraqlı məlumat yoxdur, insanı düşünməyə, araşdırmağa, fəaliyyət göstərməyə təşviq etmir.
Ümumiyyətlə, maraqsız sözü insanın həyat fəaliyyətinin və ətraf aləmin iki fərqli tərəfini - insanın daxili durumunu və əşyaların xarici keyfiyyətini - əks etdirir. Hər iki halda da, söz həyatın canlılığından, rəngarəngliyindən, enerjisindən məhrumluğu ifadə edir. Maraqsızlıq, həyatın bir növ "boyaq"sız, "ətir"siz və "səs"siz formasını təsvir edir.