Məhşər [ər.] Qiyamət günü, axirət günü. Ədəbiyyatımızda “məhşər” sözü daha geniş məna kəsb edərək, böyük bir qarışıqlıq, həyəcan, fəlakət, bədbəxtlik və ya böyük bir hadisəni ifadə edə bilər. Lüğətlərdə əsasən qiyamət gününə istinad edilməsinə baxmayaraq, şairlər və yazıçıların əsərlərində bu söz daha çox metaforik mənada işlənmişdir.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, ərəb mənşəli olduğunu görərik. “Məhşər” kökündən törəyən bu söz, əslində “toplanma yeri”, “yığışma yeri” mənalarını da özündə ehtiva edir. Qiyamət günündə bütün insanların Allahın hüzurunda toplanması ideyası buradan qaynaqlanır. Ona görə də, bu söz qiyamət gününü təsvir edərkən işləndikdə, "bütün insanların hesab verəcəyi yerdə toplanması" mənasını verir.
Misal olaraq, verilən beyt "Vaqifəm, hicrandır mənim məhşərim; Gecə-gündüz canan olmuş əzbərim" də “məhşər” sözü qiyamət gününü deyil, şairin böyük bir həsrət və əzab içində qalmasını, həyatının böyük bir fəlakətə çevrilməsini ifadə edir. Burada “məhşər” sözü, şairin daxili dünyasında yaşanan böyük bir fəlakəti, dəhşətli bir vəziyyəti simvolizə edir.
Başqa nümunələrə baxaq: "O gün məhşər meydanı olacaq", "Savaş meydanı əsl məhşərə döndü", "Bu hadisə bütün şəhəri bir məhşərə çevirdi". Bu cümlələrdə “məhşər” sözü, böyük bir izdiham, qarışıqlıq, fəlakət, və ya qorxu hissi yaratmış bir hadisə mənasında işlənmişdir. Beləliklə, "məhşər" sözü kontekstdən asılı olaraq müxtəlif mənalarda işlənə bilən çoxmənalı bir sözdür.