Müşfiq: (ər. مُشفِق - muşfiq) sifət. Ərəb mənşəli olan bu söz “şəfqətli”, “mərhəmətli”, “mehriban”, “ürəyiyumşaq” mənalarını ifadə edir. Sözün kökü olan şəfqət (شفقة) felindən törəmişdir və əslində “qəlbin yumşalması”, “təəssüf hissi keçirmək”, “rəhm etmək” kimi daxili bir duyğunu ifadə edir. Beləliklə, müşfiq sözü yalnız xarici davranış deyil, həm də daxili bir hal əks etdirir; sözün əhatə etdiyi mənalar həm kəmiyyət, həm də keyfiyyət baxımından insanın digərlərinə qarşı həssaslığını, onlara qarşı şəfqət və rəhmət hissini ifadə edir. Bu mənada sadəcə “yaxşı insan” mənasından daha dərin və mürəkkəb bir məna daşıyır.
Misal olaraq gətirilən cümlədə ("Həsrət qalıb doğma yurdun nazlı, müşfiq qucağına; Gözlər yaşlı, boyun bükük vətənsizmi öləcəyə") müşfiq sözü vətənin qayğıkeş, mehriban, qoruyucu tərəfini ifadə edir. Vətən, bir ana kimi, öz övladlarını qoruyub qovan, onlara şəfqət və mərhəmət göstərən bir varlıq kimi təsvir olunur. Burada müşfiq sözü, yalnız fiziki qayğı deyil, ruhi rahatlıq və təhlükəsizlik hissi də verən bir məkanı ifadə etmək üçün işlənir. Bu cümlədə müşfiqin “səxavətli”, “qayğıkeş” mənalarını da hiss etmək mümkündür.
Müxtəlif cümlələrdə müşfiq sözünün necə işlədilməsinə dair başqa nümunələr:
- O, müşfiq bir insan idi, hər kəsə kömək edirdi.
- Müşfiq baxışları ilə uşağı sakitləşdirdi.
- Onun müşfiq sözləri məni təsəlli etdi.
- Müşfiq ürəkli insanlar həmişə ehtiyacı olanlara yardım əlini uzadırlar.