Şərarət (ər. شرارت - şarrārat) sözü klassik Azərbaycan ədəbi dilində geniş işlənmiş bir termindir. Lüğətlərdə əsasən "yamanlıq, pislik, mərdimazarlıq, şər iş, fitnə, fəsad" kimi tərcümə olunur. Lakin bu təriflər sözün tam mənasını əhatə etmir. Şərarət sadəcə pislik deyil, daha çox qəsdkarlıq, hiyləgərlik, gizli şər niyyətlər və bu niyyətlərin həyata keçirilməsi mənasını da özündə ehtiva edir. "Yamanlıq" və "pislik" daha ümumi anlayışlardır, "şərarət" isə daha spesifik, müəyyən bir məqsəd və planlılığı ifadə edir. Məsələn, birinin qəfil qəzəbindən törədəcəyi pislik "şərarət" deyil, sadəcə pislikdir. Ancaq həmin şəxsin uzun müddət hazırlaşaraq, plan quraraq törətdiyi pislik "şərarət" olaraq tərif oluna bilər.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, ərəb dilindəki kökü olan "şərr" (şər) sözündən törədiyini görərik. "Şərr" pislik, bəla, şər mənasını verir. "-ət" isə isim tərkibi yaradan bir şəkilçidir. Beləliklə, "şərarət" sözü "şərlik" və ya "şər işinin olması" kimi də izah oluna bilər. Bu mənada, "şərarət" sözü sadəcə bir hərəkətin pisliyini deyil, həm də onun arxasında duran mənfi niyyəti, planlılığını və hiyləni vurğulayır.
Cümlə içərisində istifadəsinə nümunələr:
- Onun ürəyində gizli şərarət əməlləri planlayırdı.
- Düşmənin şərarət dolu planları ifşa olundu.
- Hər kəs şərarət əksə, peşmanlıq bitər (bu məsəldə "şərarət" şər işlərinin cəzasız qalmadığını bildirir).
- Qonşusuna qarşı gizli şərarətlər qururdu.
Yekun olaraq, "şərarət" sözü sadəcə "pislik"dən daha geniş və dəqiq bir məna daşıyır. O, hiyləgərlik, gizli mənfi niyyət, planlı şər işlər və bu işlərin arxasındakı qəsdkarlığı ifadə edən bir termindir.