Şin (alm. Schine-dən) – təkərin xarici səthini əhatə edən və təkərin üzərində fırlanan elastik materialdan hazırlanmış halqavari konstruksiyadır. Funksional olaraq, şin təkərin yol səthi ilə təmasını təmin edir, amortizasiya funksiyasını yerinə yetirir, sürüşməni azaldır və yükü daşıyır. Əvvəllər, xüsusilə də ağır yük maşınlarında, dəmir şinlər də istifadə olunsa da (mətn də qeyd edildiyi kimi), müasir şinlər əsasən rezin və digər sintetik materialların birləşməsindən hazırlanır. Bu materialların quruluşu, şinin yol səthinə yapışma qabiliyyətinə, aşınma müqavimətinə, sürətə və yük daşıma qabiliyyətinə təsir göstərir. Müasir şinlər müxtəlif növlərə (yay şini, qış şini, yol şini, off-road şini və s.) bölünür və onların xüsusiyyətləri nəqliyyat vasitəsinin növü, istismar şəraiti və digər faktorlardan asılı olaraq seçilir. Şinin quruluşuna təkərin özü, karkas, qat-qat rezin təbəqələri, protektor, yan divarlar və kənar hissələr daxildir.
Təkərin dəmir şini (köhnəlmiş termin): Tarixən, xüsusən də at arabalarında və erkən avtomobillərdə, təkərləri metal çənbərlərlə bərkitmək üçün dəmir şinlər istifadə olunurdu. Bu şinlər, rezi şinlər kimi elastik deyil, sərt və davamlı idi. Onlar taxta və ya metal təkərlər üzərində bərkidilir və çəkiclə çəkilirdi. Bu şinlər yollarda səs-küyə və titrəməyə səbəb olurdu və sürüşməyə daha çox meylli idi. Mətn nümunəsindəki "Təkərin dəmir şini xırda daşları əzib qıcırdadı" ifadəsi də bu sərt şinlərə işarə edir.
Müasir dil istifadəsində "şin" termini demək olar ki, həmişə rezin şinləri ifadə edir. Dəmir şinlər isə tarixi bir kontekstdə istifadə olunur və əsasən texniki və ya tarixi ədəbiyyatlarda rast gəlinir. "Şin dəşdi" kimi ifadələr müasir kontekstdə həmişə rezin şinin deşilməsini bildirir.