Şükran (ər. شكران – şukran) sözü Azərbaycan dilində klassik ədəbiyyatdan gələn və "yaxşılıq bilmə, edilən yaxşılığa qarşı göstərilən minnətdarlıq, təşəkkür, şükür" mənalarını əhatə edən bir termindir. Əsasən, bir başqasının etdiyi yaxşılığa, xidmətə və ya hər hansısa bir köməyə qarşı duyulan və ifadə olunan dərin minnətdarlıq hissi və onun ifadəsini bildirir.
Etimoloji baxımdan, sözün kökü ərəb dilindəki "şəkkər" (شكر) – "şükür, tərif, minnətdarlıq" felindən törəyir. "Şükran" isə bu felin məsdər formasından əmələ gəlmiş bir isimdir. Beləliklə, "şükran" sözü sadəcə olaraq minnətdarlıq hissinin özü deyil, həm də bu hissin ifadə olunma formasını, təşəkkür və şükür etmə hərəkətini əhatə edir. Bu, onu "təşəkkür" və "şükür" sözlərindən fərqləndirən bir xüsusiyyətdir. "Təşəkkür" daha formal və qısa bir ifadəyə malikdir, "şükür" isə daha çox Allaha qarşı duyulan minnətdarlıq hissi ilə əlaqələndirilir.
Cümlə içində istifadəsi: "Şükran hissi ürəyimi daşırdı" cümləsində şükran duyulan hissəni, "Onun köməyinə görə dərin şükranımı bildirdim" cümləsində isə bu hissin ifadəsini görürük. "Şükran mərasimi" ifadəsi isə yaxşılığa görə təşəkkürün ifadə olunduğu mərasimi bildirir. Başqa bir nümunə olaraq, "Dərin şükranımı qəbul edin" ifadəsi, rəsmi və ya qeyri-rəsmi məqamlarda yaxşılığa görə təşəkkürü bildirmək üçün işlədilə bilər.
Qısacası, "şükran" sözü, yalnız minnətdarlıq hissinin özünü deyil, həm də bu hissin ifadəsini, təşəkkürü və şükrü əhatə edən, ədəbiyyatımızda geniş yayılmış və zəngin məna çalarlarına malik bir sözdür.