Simasızlıq sözü Azərbaycan dilində mürəkkəb bir mənaya malikdir və yalnız "siması olmaması" ilə məhdudlaşmır. Lüğətlərdəki sadə təriflər onun incəliklərini tam əks etdirmir. Əslində simasızlıq, fərdi xüsusiyyətlərin, özünəməxsusluğun, şəxsiyyətin, fərqləndirici keyfiyyətlərin olmaması və ya görünməməsi deməkdir. Bu, həm fiziki, həm də mənəvi bir anlayışdır. Fiziki simasızlıq, məsələn, üz cizgilərinin aydın olmaması, ifadəsiz bir görünüş kimi başa düşülə bilər. Ancaq daha çox işlənən mənası mənəvi simasızlıqdır.
Mənəvi simasızlıq isə fərdin özünəməxsusluğunun olmaması, kütləvilik içində itib-batması, rəngsiz, dəyişməz bir varlıq kimi qalmasıdır. O, özünü ifadə etmək qabiliyyətinin zəifliyi, təşəbbüskarlığın olmaması, passivlik və yaratma qabiliyyətinin məhdudluğu ilə xarakterizə olunur. Belə bir insan fərqlənməyə çalışmır, fikir və düşüncələrini ifadə etmir, özünəməxsus bir mövqeyi yoxdur. Bu mənada simasızlıq, ancaq özünü ifadə edə bilməmək deyil, həm də özünü ifadə etmək istəməmək deməkdir.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, "sima" sözünün kökü farsca olub, "üz, görünüş" mənalarını verir. "-sızlıq" isə məhrumluq, yoxluq əlavəsidir. Beləliklə, simasızlıq əslində "üzsüzlük", "görünüşsüzlük" mənasında deyil, daha çox "şəxsiyyətsizlik", "fərdi xüsusiyyətlərdən məhrumluq" mənasında işlənir.
Misal olaraq şeirdəki "Simasızlıq, yüz il ömür sürsən də sən; Alqış səsi eşitməzsən" misrasını götürək. Burada simasızlıq, həyatda iz qoymayan, fərqlənməyən, heç kim tərəfindən yadda qalan olmayan, nəticədə də heç bir müsbət qiymətləndirməyə layiq görülməyən bir həyat tərzini ifadə edir. Simasızlıq burada həm də mənasızlıq, məqsədsizliyə işarə edir.
Yekun olaraq, simasızlıq sözünün dəqiq və geniş mənası fərdi xüsusiyyətlərdən, özünəməxsusluqdan, yaradıcılıqdan, təşəbbüskarlıqdan və fərqlənmə qabiliyyətindən məhrumluq kimi təyin edilə bilər. Bu məna həm fiziki, həm də mənəvi olaraq şərh edilə bilər, lakin ədəbiyyatda və gündəlik nitqdə daha çox mənəvi mənada işlənir.