Təkəbbür [ər.] – Özünü başqalarından üstün tutma, lovğalıq, özünü çox bilmə, həddindən artıq özünəinam, qürur, böyükməzlik hissi. Bu hissin əsasında özünün başqalarından üstünlüyünə əsassız inanma, onlara nifrət və hörmətsizlik durur. Təkəbbürlü insan başqalarının fikirlərinə, hisslərinə və ehtiyaclarına biganə yanaşır, onları alçaldır və özünü onlardan ayrı, üstün bir varlıq kimi görür. Həm də öz nailiyyətlərini şişirdir, başqalarının nailiyyətlərini isə əhəmiyyətsiz sayır.
Təkəbbür sözünün mənası iddia, təşəxxüs (özünü göstərmək, nümayiş etdirmək), lovğalıq, özünü çəkmə və fors kimi sinonimlərlə ifadə oluna bilər. Ancaq bu sinonimlər təkəbbürün tam mənasını əhatə etmir. Təkəbbür sadəcə özünü göstərmək deyil, həm də başqalarına hörmətsizlik, onlara yuxarıdan baxmaq, onları aşağılamaq deməkdir. Təkəbbürlü insan özünün üstünlüyünə inanır və bu inamı öz davranışında, nitqində və münasibətində açıq şəkildə nümayiş etdirir.
Misal üçün, "[Rüstəmovun] …hər şeyə yuxarıdan baxan büzük gözlərinə hüdudsuz bir təkəbbür çöküb qalmışdı" cümləsində təkəbbürün ifadə olunan əlamətləri Rüstəmovun "hər şeyə yuxarıdan baxma"sı və "büzük gözləri"ndədir. Bu, onun özünü başqalarından üstün tutduğunu və onlara hörmətsiz yanaşdığını göstərir. "Hüdudsuz" sözü isə təkəbbürün dərəcəsini vurğulayır.
Təkəbbürün əks anlamı təvazökarlıqdır. Təkəbbürlü insanın əksinə, təvazökar insan özünü başqalarından üstün tutmur, başqalarının fikirlərinə hörmətlə yanaşır və öz nailiyyətlərini şişirtmir.
Təkəbbür sözünün etimologiyası ərəb dilindən gəlmə olub, "تكبر" (təkəbbər) sözündən törəmişdir. Bu söz "böyükməzlik, qürur, özünü üstün tutma" mənalarını verir.