Aba (ərəbcə "əb" sözünün cəm halından) – ata-babalar, əcdadlar deməkdir. Bu söz kökləri qədim ərəb dilinə söykənən bir termin olub, bir nəslin bütün əcdadlarını, yəni ata-babaları, əcdadlarını, nəsillərini ümumiləşdirir. Sadəcə "ata" və ya "baba" sözlərindən daha geniş məna kəsb edərək, bir ailənin və ya qəbilənin tarixi boyu uzanan soy-kökünü, mənşəyini ifadə edir.
Termin daha çox çoxsaylı nəsilləri əhatə edən geniş ailə tarixindən, uzun və güclü bir soy ağacından danışarkən işlədilir. "Abavü əcdad" ifadəsi də bu mənada daha da güclənir və qədimlik, uzun sürən tarix, geniş ailə ağacı mənasını daha qabarıq şəkildə ifadə edir. Məsələn, "Abavü əcdadı şöhrətli olmuş bir ailənin nümayəndəsidir" ifadəsi, həmin şəxsin şöhrətli bir ailədən, uzun tarixə malik bir nəsildən gəldiyini vurğulayır.
Dilçilik baxımından "aba" sözünün cəm olması maraqlıdır. Bu, əslində, tək bir ata və ya babanın deyil, bir çox nəslin, bütün əcdadların birlikdə nəzərdə tutulduğunu göstərir. Beləliklə, "aba" sözü sadəcə bir qohumluq əlaqəsini deyil, həm də bir tarixi, bir irs, bir davamlılığı bildirir.
Tarixi mətnlərdə, xüsusən də nəsil və soy-kök haqqında danışılan əsərlərdə tez-tez rast gəlinən "aba" və "abavü əcdad" ifadələri, mətnlərə əlavə bir dərinlik və tarixi qat əlavə edir. Bu sözlərin istifadəsi, oxucuda tarixin ağırlığını, nəslin davamlılığını və ailənin uzun müddətli əhəmiyyətini hiss etdirir.