Abidlik sözü, Azərbaycan dilinin izahlı lüğətlərində əsasən "ibadətlə məşğul olma, zahidlik" kimi təqdim olunsa da, daha geniş və dərin bir mənaya malikdir. Sadəcə ibadət etmək hərəkətindən kənara çıxaraq, abidliyi dindarlığın, özünü Allah’a (və ya inanılan ali qüvvəyə) həsr etmənin, dünyəvi istəklərdən uzaqlaşmanın və mənəvi təkamülə yönəlmənin hərtərəfli bir ifadəsi kimi dəyərləndirmək olar.
Abidlik, passiv bir vəziyyət deyil, əksinə, fəal bir seçimdir. Bu, həyatın maddi tərəflərinə deyil, mənəvi kamilliyə yönəlmək qərarını ifadə edir. Abid insan, yalnız ibadətləri yerinə yetirməklə kifayətlənmir, həm də öz həyat tərzini, düşüncələrini və davranışlarını bu məqsədə uyğunlaşdırır. O, dünyəvi mallara, şöhrətə və nüfuz qazanmağa deyil, ruhun təmizliyinə və Allahla (və ya inanılan ali qüvvə ilə) olan əlaqəsinin möhkəmlənməsinə çalışır.
Zahidlik, abidliyin bir tərəfini əks etdirir, lakin tam mənasını əhatə etmir. Zahidlik daha çox dünyəvi şeylərdən imtina etməyə, sadə bir həyat sürəməyə yönəlmişdir. Abidlik isə bununla yanaşı, daxili mənəvi təmizliyə, Allaha (və ya inanılan ali qüvvəyə) yaxınlaşmaya və ruhani kamilliyə çatmağa çalışır. Beləliklə, abidlik, zahidlikdən daha geniş və dərin bir mənəvi vəziyyətdir.
Tarix boyu bir çox din və fəlsəfədə abidlik idealı ön plana çəkilmişdir. Müxtəlif mədəniyyətlərdə abidlərə, müqəddəs şəxslərə və onların həyat tərzlərinə hörmət bəslənilir. Onların həyatları, abidliyin əyani təcəssümü kimi, ruhani kamilliyə nail olmağın yolunu göstərir. Abidlik anlayışı, insanın mənəvi axtarışlarının və ilahi ilə birləşmə arzusunun əksidir.