Abid sözü ərəb mənşəli olub, dini mənada "ibadət edən", "ibadətlə məşğul olan şəxs" mənasını verir. Lüğətlərdə sadəcə "ibadətlə məşğul olan adam" kimi qısa bir izah olsa da, abid anlayışı daha geniş bir konteksti əhatə edir. Abid, həyatını Allaha həsr etmiş, ibadət və zikri həyatının mərkəzi etmiş bir şəxsi təsvir edir. Bu, sadəcə formal ibadətlərlə məhdudlaşmır; abid həyatının bütün aspektlərində, hərəkət və fikirlərində Allahın razılığını axtaran, Onun yolunda yaşamağa çalışan kəsdir.
Abidlik, passiv bir vəziyyət deyil, fəal bir seçim və davamlı bir səy tələb edir. Bu, şəxsi təcrübə, daxili mübarizə və davamlı inkişaf prosesini əhatə edir. Abid həmişə özünü təkmilləşdirməyə, əxlaqını yüksəltməyə, Allaha daha da yaxınlaşmağa çalışır. Şeirlərdə, ədəbiyyatda və dini mətnlərdə abidlər tez-tez səbr, təvəkkül, təvazökarlıq və ruhani kamilliyin təcəssümü kimi təsvir olunur.
Misal olaraq verilən şeir parçasında "Abid anmadı ləlin ki, gözdən qan töküb; Səcdədən durduqca təğyiri-müsəlla" misraları, hətta çoxlu əziyyət çəkən, gözündən qan axıdan birinin belə, tam mənada abid sayıla bilməyəcəyini, çünki həqiqi abidliyin dəyişkənliyin, dünyəvi şeylərin təsirindən azad olmasını vurğulayır. Yəni, həqiqi abid, yalnız ibadət zamanı deyil, həyatının bütün məqamlarında Allahın yolunda olan şəxsdir.
Beləliklə, "abid" sözü sadəcə ibadət edən şəxs deyil, həyatını Allah yoluna həsr etmiş, mənəvi kamilliyə çalışan, səbrli, təvazökar və Allahın razılığını axtaran bir insanı təsvir edir. Bu, yalnız dini bir anlayış deyil, eyni zamanda mənəvi bir ideal və həyat fəlsəfəsidir.