Aləməfruz (ərəbcə "aləm" - dünya, kainat və farsca "əfruz" - işıqlandıran, alovlandıran sözlərindən əmələ gəlmiş bir söz birləşməsidir) sifəti, əsasən klassik ədəbiyyatda istifadə olunur və "dünyanı işıqlandıran", "kainatı nurlandıran", "aləmi bəzəyən və gözəlləşdirən" mənalarını verir. Bu söz sadəcə işıqlandırmanı deyil, daha geniş bir mənada, həm fiziki, həm də mənəvi mənada nur saçan, gözəllik və əzəmət gətirən varlıq və hadisələri təsvir edir. Mətndəki misal "bahar aləməfruz" ifadəsi baharın təbiəti canlandıran, rəngarəng və gözəl bir mövsüm olmasını, dünyaya yeni bir həyat və can gətirməsini ifadə edir.
Aləməfruz sözünün mənası içində bir qədər metaforiklik də vardır. Sadəcə fiziki işıqlandırma deyil, həm də ümid, sevinc, xoşbəxtlik, rifah və gözəllik kimi mənəvi dəyərlərin yayılmasını ifadə edir. Bu söz, müəyyən bir obyekt və ya hadisənin ətrafa pozitiv enerji yaydığını, insanları ruhlandırdığını və həyatlarına gözəllik qatdığını vurğulayır. Məsələn, bir şairin şeirləri, bir alimin kəşfləri, ya da bir hökmdarın ədalətli hakimiyyəti "aləməfruz" kimi təsvir edilə bilər.
Beləliklə, aləməfruz sözü klassik ədəbiyyatımızda bədii təsvir vasitəsi kimi işlənmiş, sözün əsl mənasını aşaraq daha geniş, poetik və mənəvi bir çalar qazanmışdır. Bu sözün istifadəsi mətnə əzəmət, zəriflik və dərinlik qatır. Onun təkcə "işıqlandıran" mənasıyla kifayətlənməmək, daha geniş kontekstə, həm mənəvi, həm də fiziki təsirlərə diqqət etmək vacibdir.