Qürbət sözü, həm dərin bir kədər, həm də qəribə bir həsrətin, eyni zamanda yeni bir həyatın və təcrübənin simvoludur. Sadəcə "qəriblik" və ya "yad ölkə" kimi təriflənməkdən daha çox şey ifadə edir. Qürbət, öz vətənindən, öz evindən, yaxınlarından uzaqda olmaq, tanımadığın bir mühitdə yeni bir həyata uyğunlaşma mübarizəsidir.
Bu mübarizə, həm fiziki, həm də emosional olaraq insanı sınağa çəkir. Tanımadığın bir dil, mədəniyyət, adət-ənənələr dünyasına adaptasiya etmək, yeni dostlar qazanmaq, yenidən özünə yer tapmaq uzun və çətin bir proses ola bilər. Qürbət, özünü tək, təcrid olunmuş hiss etmək, özünə xas olanı itirmək qorxusudur.
Ancaq qürbət, yalnız kədər və həsrət deyil. Eyni zamanda yeni imkanlar, yeni biliklər qazanmaq, dünyaya fərqli bir perspektivdən baxmaq fürsətidir. Qürbət insanı gücləndirir, ona özünün və öz mədəniyyətinin daha dərin bir şüurunu aşılayır. Yeni bir mədəniyyətlə tanış olmaq, fərqli adət-ənənələri öyrənmək, dünyagörüşünü genişləndirir və şəxsi inkişafa kömək edir. Qürbətdə yaşanan çətinliklər insanı daha müstəqil, daha güclü və daha tolerant edir.
Beləliklə, "yaxınlıq" anlayışı qürbətin təzadlı tərəfini vurğulayır. Qürbətdə yaşayan insan, öz vətənindən, ailəsindən, dostlarından uzaq olsa da, onlarla olan əlaqəsini qoruyur, onlara olan bağlılığı onu yeni həyatında da ruhlandırır. Bu bağlılıq, özünü evdə hiss etməyə kömək edir, qürbətin mənfi təsirlərinə qarşı müqavimət göstərir. Bu baxımdan, qürbət həm uzaqlıq, həm də yaxınlıqdır; həm ayrılıq, həm də bağlılıqdır; həm kədər, həm də ümiddir.