Fəxriyyə adı, özündə iki əsas mənanı ehtiva edir və bu mənaların bir-birinə bağlılığı onu daha da maraqlı edir. Birinci mənası, sözün əsl mənasında "özünü öymə" deməkdir. Bu, həm müsbət, həm də mənfi kontekstdə qəbul edilə bilər. Müsbət mənada, öz qabiliyyətlərinə və nailiyyətlərinə inanmaq, özünə inam və özünü qiymətləndirmək kimi müsbət keyfiyyətləri ifadə edir. Mənfi mənada isə həddindən artıq özünüqəbul, təkəbbür və lovğalıq kimi anlaşılışlar da ola bilər. Beləliklə, Fəxriyyə adının daşıyıcısı həyatda özünə inamlı, hədəflərinə doğru irəliləyən bir insan ola bilər, eyni zamanda isə həddən artıq özünü sevən, təkəbbürlü bir şəxs də ola bilər. Hər iki halda, bu adın mənası insanın xarakterinə və davranışına təsir edə bilər.
Fəxriyyə adının ikinci, daha ədəbi və tarixi mənası isə klassik şeir növü olan fəxri ilə bağlıdır. Fəxri, özünü öymə motivini əsas götürən, şairin öz qabiliyyətlərini, nailiyyətlərini və üstünlüklərini tərənnüm etdiyi bir şeir növüdür. Beləliklə, Fəxriyyə adı, həm bir insanın özünə inam və özünüifadə qabiliyyətini, həm də ədəbi bir ənənəni özündə birləşdirir. Adın bu ikili mənası, Fəxriyyə adlı insanlara öz yaradıcılıqlarını ifadə etmək, özünü göstərmək və öz nailiyyətləri ilə fəxr etmək üçün daha çox imkan verə bilər. Bu isə adı daşıyanlara həm həyatda, həm də yaradıcılıqda fərqlənmək üçün zəmin yaradır.
Nəticə olaraq, Fəxriyyə adı sadəcə bir ad deyil, zəngin mənalara malik bir simvoldur. Adın həm müsbət, həm də mənfi konnotasiyaları, onun daşıyıcısının həyat yolunu və xarakterini formalaşdıran amillər arasında öz yerini tutur. Fəxriyyə adının əsl mahiyyətini anlamaq üçün, həm onun dilçilik mənasını, həm də mədəni-tarixi kontekstini nəzərə almaq lazımdır.