Lovğalıq, özünü çox önəmli və üstün görmə, başqalarından üstün tutma hissi və davranışını əks etdirən bir anlayışdır. Sadəcə özünü çəkmə və ya təşəxxüs satmaqdan daha geniş bir mənaya malikdir. Bu, həm daxili bir hissiyyat, həm də xarici davranış tərzini əhatə edir. Lovğalıq, özünü tərifləmə, özünə həddindən artıq əhəmiyyət vermə, başqalarını alçaltma və ya onlara hörmətsizlik etmə kimi müxtəlif ifadələrlə özünü göstərə bilər.
Lovğalıq, təkəbbürlə əlaqəli olsa da, ondan fərqlənir. Təkəbbür daha çox başqalarına nifrət və ya hörmətsizlik hissi ilə müşayiət olunur. Lovğalıq isə özünü başqalarından üstün görməyə, öz nailiyyətlərini şişirtməyə və özünə həddən artıq güvənməyə əsaslanır. Belə bir davranış ətrafdakılarla münasibətlərdə problemlərə, anlaşılmazlıqlara və rəzalətə səbəb ola bilər.
Tarix boyu lovğalıq ədəbiyyatda, incəsənətdə və hətta siyasi fəaliyyətdə müxtəlif yollarla təsvir edilib. Bəzi əsərlərdə lovğalıq tənqid olunur, bəzilərində isə dərin psixoloji səbəblərə malik bir xarakter xüsusiyyəti kimi göstərilir. Maraqlıdır ki, lovğalıq bəzən özünəinamın aşırı ifadəsi kimi də qəbul edilə bilər. Lakin özünəinam sağlam və balanslıdır, lovğalıq isə həddini aşmış və sağlam olmayan bir haldır.
Ədəbiyyatda lovğalıq tez-tez satira və yumorla tənqid olunur. Xalq yaradıcılığında da lovğalıq məzəli və ya kəskin tənqidi hekayələr və atalar sözləri vasitəsilə əks olunub. Belə ki, lovğalıq həm komik, həm də ciddi bir məsələ kimi qəbul edilə bilər, çünki bu xarakter xüsusiyyəti həm insanları əyləndirə, həm də ciddi problemlərə səbəb ola bilər. Nəticədə, lovğalıq insan münasibətlərində qarşılıqlı hörmət və anlayışın olmamasının bir göstəricisi kimi qəbul edilməlidir.