Ağlayış – insanın kədər, qəm, acı, həsrət, qorxu və ya digər mənfi duyğularının ifadəsi olaraq gözyaşı tökməsi, hıçqırıqla və ya iniltilərlə müşayiət oluna bilən bir hərəkətdir. Ağlayış, emosional vəziyyətin fiziki təzahürüdür və həm fiziki, həm də psixoloji sağlamlıqla sıx bağlıdır.
Antonimlər:
Gülüş
Gülüş ağlayışın əsas antonimidir. Əgər ağlayış kədər və acı ilə əlaqələndirilirsə, gülüş sevinc, xoşbəxtlik və razılıq ifadə edir. Hər iki anlayış da emosional vəziyyətin ifadəsinin fiziki təzahürüdür, lakin əks mənaları ifadə edirlər. Gülüş həm məişətdə, həm də ədəbiyyatda geniş istifadə olunur, müxtəlif ədəbi üslublarda öz əksini tapır. Həmçinin, gülüş psixoloji sağlamlıqda da mühüm rol oynayır, stressi azaldır və müsbət emosiyalar yaradır.
Kişilərdə yersiz gülüşlər nə qədər çoxsa, qadın və qızlarda da yersiz ağlayış və qısqanışlar da həddindən artıqdır (M.S.Ordubadi).
Sükunət
Sükunət, xüsusilə də emosional sükunət, ağlayışın antonimi kimi qəbul edilə bilər. Ağlayış güclü emosional reaksiya olarkən, sükunət emosional sakitlik və nizam-intizamı ifadə edir. Bu antonimlik əsasən emosional kontekstdə özünü göstərir. Ədəbiyyatda sükunət, həm fiziki, həm də emosional sakitliyi təsvir etmək üçün istifadə oluna bilər. Məsələn, bir insanın kədərindən sonra hiss etdiyi sükunət, ağlayışdan sonra gələn rahatlıq kimi təsvir oluna bilər.
Şadlıq
Şadlıq hissi, sevinc, xoşbəxtlik və müsbət duyğuların ifadəsidir və ağlayışın əksini təşkil edir. Ağlayış kədər, qəm və acı hisslərə bağlıdırsa, şadlıq isə tam əksini təmsil edir. Bu antonimlik əsasən emosional kontekstdə özünü göstərir və həm gündəlik danışıqda, həm də ədəbiyyatda geniş istifadə olunur.