Cəfa – əzab-əziyyət, qəm-qüssə, acı, kədər, bədbəxtlik deməkdir. Həm mənəvi, həm də fiziki əziyyətləri ifadə edə bilir. Məişətdə, ədəbiyyatda, hətta elmi əsərlərdə (məs., psixologiya sahəsində) istifadə olunur.
Antonimlər:
Cəfa - Səfa: "Cəfa" sözü əzab, əziyyət, kədər və bədbəxtliyi ifadə edərkən, "səfa" isə xoşbəxtlik, rahatlıq, sevinc və rifah mənasını verir. Bu iki söz bir-birinin tam əksidir və bir çox hallarda zidd mənalı ifadələrdə istifadə olunur. "Cəfa" daha çox mənfi, "səfa" isə müsbət emosiyaları əks etdirir. Ədəbiyyatda bu iki söz tez-tez kontrast yaratmaq üçün bir yerdə işlədilir.
Mən yazıq çəkdim cəfanı; Müxənnət sürdü səfanı (Aşıq Ələsgər).
Cəfa - Xoşbəxtlik: "Xoşbəxtlik" anlayışı "səfa" sözünün genişləndirilmiş bir formasıdır. "Cəfa"nın mənfi, əziyyətli təsirini tam əks etdirən "xoşbəxtlik" insanın həyatında arzuladığı ideal vəziyyəti, rifah və sevinci ifadə edir. Bu antonim cütü əsasən məişət dilində və psixologiya kimi elmi sahələrdə geniş istifadə olunur.
Cəfa - Rəhatlıq: "Rəhatlıq" fiziki və mənəvi rahatlığı, narahatlıqdan azadlığı ifadə edir. "Cəfa"nın yaratdığı əzab və narahatlığa tam əks olan "rəhatlıq" sözü, insanın fiziki və psixoloji durumunun müsbət vəziyyətini təsvir edir. Həm məişət dilində, həm də ədəbiyyatda rast gəlinir.