Rəzalət – əxlaqsızlıq, alçaqlıq, biabırçılıq, rüsvayçılıq bildirən mənfi keyfiyyətdir. Həm əxlaqi, həm də sosial baxımdan pis və qınağa layiq olan hərəkət və ya vəziyyəti ifadə edir.
Antonimlər:
Fəzilət
Fəzilət rəzalətin tam əksidir. Yüksək əxlaqi keyfiyyətləri, gözəl xasiyyətləri, yaxşılığı, vicdanlılığı və ədalətliliyi ifadə edir. Fəzilətli insan əxlaqi prinsiplərə sadiq qalır, yaxşı əməllər görür və cəmiyyət üçün faydalı olur. Həm ədəbiyyatda, həm də məişətdə geniş istifadə olunur. Məsələn, “o, öz fəziləti ilə hamını heyran edirdi” kimi ifadələrdə fəzilət müsbət keyfiyyət kimi təqdim olunur.
Bu fəzilət deyil, rəzalətdir (H.Cavid).
İzzət
İzzət rəzalətin antonimi olaraq hörmət, şərəf və nüfuz deməkdir. İzzətli insan cəmiyyətdə yüksək qiymətləndirilir, ona hörmətlə yanaşılır. Rəzalət isə əksinə, hörmətin və şərəfin itirilməsinə, nüfuzun sarsılmasına səbəb olur. İzzət anlayışı daha çox sosial və ictimai kontekstlərdə istifadə olunur.
Şərəf
Şərəf daha çox fərdi və mənəvi keyfiyyət olaraq rəzalətin antonimidir. Şərəfli insan özünə hörmət edir, ədalətli və dürüst davranır. Rəzalət isə əksinə, özünə hörmətin itirilməsi, namussuzluq, şərəfsiz hərəkətlər deməkdir. Ədəbiyyatda şərəf və rəzalət tez-tez zidd anlayışlar kimi təsvir edilir.
Namus
Namus rəzalətin əksini təşkil edən əxlaqi saflıq, təmizlik və iffətdir. Namuslu insan əxlaqi prinsiplərə sadiq qalır, özünün və başqalarının ləyaqətini qoruyur. Rəzalət isə namussuzluq, biabırçılıq, əxlaqsızlıq kimi əlamətlərlə səciyyələnir. Bu antonim cütü daha çox məişət və ədəbiyyat kontekstində istifadə olunur.